Kameroen. Tja. Wat valt erover te zeggen. Louise en ik zitten momenteel in diep, diep, echt Afrika. De laatste blanke was hier een jaar geleden en de hele dag wordt er 'Whiteman! Whiteman!' geroepen zijn daarom ook de attractie van de dag voor velen met onze melkflessen...

Na een wat vertraagde vlucht van 22 uur, waar we volgens de stewards maar aan moesten gaan wennen, kwamen we aan op Douala Airport. Ook wel te interpreteren als een fabriekshal met een lopende band. Angstig als we waren dat onze bagage door een duister type ontfutseld was, stonden we een half uur later met gelukkig alle koffers naar een massa van wel 50 negers te kijken. Of we naar huis gebracht wilde worden... Maar onze vrienden van het ziekenhuis stonden met bordjes met onze namen erop te zwaaien en zo zaten we een gevecht met koffers in de achterbak en een half uur later met 3 negers in de auto naar Banga Bakundu. Normaal een tocht van anderhalf uur, maar wij hebben er keurig 5 uur over gedaan; brood halen, tanken, ander brood voor de chauffeur, water halen en zo bedachten ze elk half uur wel weer iets om voor te stoppen en te ouwehoeren. Ondertussen wisten wij niet wat we zagen; dit gedeelte van Kameroen ligt in de bush bush, dus overal groen, palmbomen etc etc. Daarnaast was iedereen natuurlijk pikzwart om ons heen en het verkeer was levensgevaarlijk. Gelukkig is Shabba een goede, betrouwbare chauffeur die ons nu ook van hot naar her brengt.

Bij aankomst werden we naar het guesthouse geleid; een groot huis met woonkamer en 3 slaapkamers. Wat luxe zul je zeggen. Niets is echter minder waar; alles is heel oud en vies, geen stromend water en de ijskast doet écht z'n best, maar de kou die daaruit voortkomt houdt nog geen chocolaatje in z'n originele vorm. We hebben wel een supermooie veranda met een gezellig zitje. Ik hoop dat ik er wat foto's op kan zetten. Verder hebben we een huishagedis (Sjaak), kippen en een haan die we 's ochtends wel kunnen vermoorden met 1000 vliegen eromheen, een muis (of meer), een kakkerlak die zich erg thuisvoelt in de ijskast en wat rooie reuzemieren die onze stekje ook te gezellig vinden om in te ruilen voor de buitenlucht. Er is ons al Rambo insectenspray aangeraden die we zeker aanschaffen dit weekend.

We wassen ons met water uit een ton waar insecten ook een zwembad van hebben gemaakt. Geen stromend water dus. Je waardeert ineens zo wat je hebt in Nederland.. Gek is dat bijna iedereen heeft hier een tv heeft en een mobiel (heel goedkoop bellen hier!), maar dus geen basis dingen als stromend water, een normale ijskast etc etc.! Heel primitief allemaal! Electriciteit valt ook om de haverklap uit, wat irritant is met de ventilator die nog het enige briesje geeft onder de snikhete klamboe.

We zijn inmiddels een paar dagen verder en ik kan niet anders zeggen dat alles snel went. Soms voelt het echt alsof we in een documentaire zitten met alles wat we om ons heen zien. De ochtend na onze aankomst moesten we om 7 uur in het ziekenhuis zijn. Elke morgen is daar om deze tijd de ‘devotion'; het prijzen van de heer , luid zingen en klappen en er helemaal in op gaan. Nogal aanpassen dus als je een Senseootje met de NRC Next gewend bent... We lagen de eerste keer natuurlijk helemaal in de een deuk, maar ook dit went; het is zelfs wel lekker om 's ochtends een beetje wakker te worden, te klappen en te zingen dat we zo van Jezus houden.

Het ziekenhuis zelf is net zo oud en vies als alle huizen eromheen. Er is daar echt oprecht bijna niks.. Toch liggen er patiënten, die uiteindelijk ook weer beter naar huis gaan. Alle nieuwe patiënten melden zicht bij een soort geïmproviseerde receptie na lang wachten. Dan moeten ze weer lang lang wachten tot de arts ze ziet (waar één van ons telkens bij is; dit wisselen wij per dag) . Er is één arts aanwezig die ook niet echt haast heeft en dus lekker chillt tussen alle patiënten door. Na de arts worden patiënten die voor het lab uitslagen nodig hebben daar naar toe verwezen, daarna naar de pharmacie en als ze opgenomen moeten worden, moeten ze daar ook weer voor in de rij gaan zitten. Ook spoedgevallen.

Nou zul je denken; kunnen die mensen dan niet sneller werken? Wij hebben zelf ook ondervonden dat dat gewoon niet mogelijk is, het is hier zó warm!! We drijven echt onze kleren uit, vooral omdat wel een lange broek aanmoeten mbt de muggen die ons ook het leven zuur maken. Louise kon d'r lol niet op na de eerste nacht; ik was niet om aan te gluren, hélemaal onder de rode bulten.. Ik zit nu op een aantal van 50 ongeveer.... Tel uit je winst. Buiten de jeuk die niet te doen is, heb je per beet ook gewoon een hele grote kans op het krijgen van malaria. En dus lopen wel met 32 graden en een luchtvochtigheid van 90% (maakt gevoelstemperatuur 50 graden) in een lange broek met lange mouwen. Geen feest dus.

Wat hier opvalt is dat alles om geld geld geld draait. Onze vriend Mgoba (wij noemen 'm Jules) zegt zelfs z'n eigen vrienden niet te vertrouwen; iedereen zet elkaar af hier. Helemaal omdat wij Whiteman zijn, denken ze dat wij in zeven sloten tegelijk lopen... We hebben het geluk dat de mensen die voor ons waren een boek hebben gemaakt met daarin alle vaste prijzen m.b.t taxi's, eten, etc etc, heeel fijn, we slepen het ook overal mee naar toe. Buiten het afzetten om, kosten medische behandelingen natuurlijk ook geld. Om die reden zijn de gevallen die in het ziekenhuis binnenkomen vaak heel ernstig, omdat mensen net zo lang wachten tot het 'vanzelf overgaat' totdat het niet meer gaat en ze wel naar het ziekenhuis moeten. Deze week hebben we echt schrijnende gevallen voorbij zien komen. We waren net ons avondeten (als je het zo mag noemen) aan het maken toen 1 van de nurses ons kwam halen voor een speciaal geval. Op een houten bankje lag een vrouw van rond de 40/50 te creperen en kapot te gaan van de pijn. Haar voet was gewikkeld in een doek waar allemaal vliegen op zaten. Samen met Jules, die ons had laten halen, hebben we de doek eraf gehaald en kwam er een diabetische voet te voorschijn waar je u tegen zegt. Dat wil zeggen: vlees wegrottend tot op het bot en een stank die niet te omschrijven is. Louise ging bijna van haar stokje. Gevolg: been moet geamputeerd worden tot boven de knie. De onderhandelingen die daaraan vooraf gaan waren wel het meest opzienbarend: in de OK met de dochter staat de chirurg doodleuk mee te delen dat dat been er af moet, dat er meteen betaald moet worden, maar dat de chirurg die het moet uitvoeren (Dr. Sammy Oben) een stad verderop zit, Yaounde, en dus niet kan komen. Dat wil zeggen dat ze de vrouw tot die tijd moeten verzorgen, de voet operatieklaar moeten maken zodat het zondag zo snel mogelijk kan gebeuren. Echter, de familie heeft geen geld voor de gaaskompressen, de ziekenhuisopname (voor ons 1,5 euro per dag), en schoonmaakspullen om de voet te reinigen. Ze hebben de vrouw weer mee naar huis genomen en we hopen dat ze het tot zondag overleeft en de infectie niet opkruipt, zodat het been er dan alsnog af kan en ze nog verder kan. Ook wel een interessante operatie voor ons. De dochters begonnen te huilen naast hun moeder en zo'n arts zegt dan: 'There is no reason to cry'. Punt. Zo zielig, ik wilde ze echt gaan troosten, maar durfde dat niet echt en voelde me ook niet in de positie.

Verder is er Jonas, die er al drie weken ligt, een schattig jongetje van een jaar of 8. Die heeft een tijd geleden z'n been gebroken en een infectie in z'n bot in z'n schenen gekregen. Dat hebben ze goed geopereerd maar de wond moet nu helen. Het scheen er nog erger uit gezien te hebben, maar toen ze het gaas er gister afhaalde, zag het er nog steeds vreselijk uit; het onderbeen ligt tot het bot open. Desondanks bleef het ventje zo sterk, echt heel knap. Lou had weer even een moeilijk momentje en moest met een lijkbleke kop even gaan zitten. Naderhand hebben we hem een prikbordje van de Zeeman van 50 cent gegeven wat hoogstwaarschijnlijk z'n leukste cadeau ooit is geweest, gezien z'n reactie.

Ernstig is ook het aantal malariagevallen en het aantal mensen/kinderen met gastroenteritis, oftewel alles ontstoken in het verterende deel van je lichaam. Sommige moeders wachten zo lang met het komen naar het ziekenhuis met zo'n klein kindje, Louise en ik worden er af en toe gewoon zo boos van! Maar je kan niks en dat maakt het wel moeilijk hier, je staat erbij en je kijkt er naar.. 1 kindje had al zo'n hoge koorts, dat het al begon te ijlen en tegen convulsies aan zat.. Snel een doek met koud water nat gemaakt het het kindje ingewikkeld om de temperatuur van buiten af omlaag te krijgen. Het reageerde nauwelijks, zo ontzettend ziek. Dan moet er in zo'n klein handje ook nog een infuus, wat natuurlijk het einde van de wereld betekent voor zo'n kind. Huilen, krijsen uit de tenen, niet om aan te horen.. Het gaat beter met het kind, maar nu is er geen geld om ORS of voedsel te geven dus het wordt alsmaar niet beter, heel zielig. Sommige moeders kijken ook zo dom en onnozel, dat je ze bijna door elkaar zou willen schudden en zeggen 'Halloooo!! Je kind is ziek!!', maar wij weten ook wel dat je daar uiteindelijk geen vrienden mee maakt.

Nu we een beetje aan het leven hier gewend zijn, gaan we ons concentreren op het project waarvoor we hier zijn: Give Milk Stop Aids. De nurse die hierover gaat is Mary, die is momenteel op vakantie, dus we hopen dat ze snel terugkomt zodat we kunnen beginnen aan het verzamelen van gegevens en de database te updaten.

Dit weekend zijn we in Muyuka, een dorp verderop. Wederom grote hilariteit toen wij uit de taxi stapte als the Whiteman; het begint te wennen. We hebben een hotel gepakt voor 15 euro voor 2 personen, eindelijk airco en even lekker slapen. Echter, de muggen hebben me weer niet met rust gelaten en zit weer helemaal onder, zelfs Louise begint medelijden te krijgen.. Morgen om 9 uur is er een mis in de kerk voor het afscheid van de pastor en zal het wel weer helemaal los gaan met Halleluja en Praise the lord. De mensen in de compound waar we wonen, hebben al voor ons gekookt en zijn ook al een keer bij Jules wezen eten, de mensen zijn ongelofelijk aardig en gastvrij hier, kunnen Nederlanders een voorbeeld aan nemen!

Vaak kijken Lou en ik elkaar aan en schieten dan volledig in de slappe lach met de gedachte 'Wat DOEN wij hier!!!'. Alles is wel echt te vet om te zien, hoe deze mensen hier leven en hoe wij aankomende tijd ook moeten zien te overleven. Eten is niet voorradig en alles wat we gewend zijn in Nederland is hier precies niet te koop. Dus we zijn aan het improviseren van heb ik jou daar en hopen elke dag dat we weer iets op tafel krijgen. Maar tot nu toe gaat het goed met de Chicken Tonight en pindakaas van Jetje, als die op zijn kijken we wel weer verder!

Nou het is een heel verhaal geworden, ik zal proberen het volgende keer wat korter te houden! Er zijn gewoon zoveel indrukken nu! Ik ben hier in Kameroen gewoon nog even bereikbaar op m'n Nederlandse nummer, wel zo makkelijk. Ik ga nu proberen wat foto's erop te zetten.

Hoop dat alles goed gaat in Nederland, kunnen jullie me mailen als er iets bijzonders gebeurd?? Wij zijn hier namelijk TOTAAL afgesloten van de buitenwereld!!
Leuk om wat te horen van jullie!

Hele dikke kus en heel veel liefs uit Kameroen!!!

xxxxxxxxx