Kameroen

Week 2

Gelukkig weer even een internetcafé gevonden om onze verhalen te delen en het gevoel te hebben dat we nog deel uitmaken van deze wereld!

Zoals eerder vermeld hadden we zondag de ‘Sendforward ceremony’ van de pastor waar Lou en ik allebei geen fijn gevoel van in de onderbuik krijgen; beetje het type van “ You can give without loving, but you cannot love without giving”. Oftewel: “Geef me je geld”. Dat was ook wat er gebeurde tijdens deze dienst. Wij waren als Westerlingen natuurlijk precies op tijd, een klassieke fout in deze oorden, er was werkelijk nog niemand. Een grote hal die dient als kerk was helemaal versierd met paars zilveren stof en er stonden heel veel stoelen. Big happening dus. Anderhalf uur later dan gepland begon de ceremonie met veel gezang, geklap en Praise the lord Halleluja Amen. Ondertussen werd er veel gespeecht over de pastor en werd er om de zoveel tijd een gelegenheid ingelast om geld te kunnen doneren. Daar zat die dikke pastor op de bank naast zijn nog dikkere vrouw en zes kinderen te lachen en te lachen om wat hem allemaal toekwam. Lou en ik hebben ook heel eerbiedig 50 cent gedoneerd. Het gezang en geklap ging maar door en door. Leuk, dachten Lou en ik, om dit eens van dichtbij mee te maken. Na 2 uur vonden we het wat minder leuk en na welgeteld 7 uur konden we van ellende niet meer zitten, hadden we blaren van het klappen en zingen kon je het ook niet meer noemen. We vonden het als VIPs (jaja) niet netjes om eerder weg te gaan, dus waren we helemaal kapot aan het eind en vonden we wel dat we een biertje en zelf geïmproviseerde bruchetta’s verdiend hadden.

De dag erna hadden we het een beetje geschoten met dat Lord gedoe, maar toch hoorden we ze alweer klappen en zingen vanuit ons vertrek. Met een zucht erheen, en vrolijk meedoen, daar zijn we inmiddels goed in geworden. Ik werd tevens deze ochtend wakker met zoveel rode bulten op m’n lijf dat het leek alsof een paar muggen disco in m’n klamboe hadden gehouden. En jeuken!! Ik werd niet GOED! Dus ik zei tegen Mispa, onze surrogaatmoeder en tevens hoofdzuster, dat ik met een klein probleempje zat. Die zag mijn bulten en vond het ook echt niet normaal. Dus ik naar Dr. Kome die me na de aanblik van mijn nieuwe aanwinsten en m’n slip een injectie Dexamethason in m’n bil voorschreef en een antiallergie kuur gaf voor 7 dagen; het blijkt een infectie van binnenuit te zijn waardoor die dingen uit het niks opkomen waar ze maar willen. Na een paar pillen begon het ergste weg te trekken en hoewel er nog steeds bijkomen, gaat het beter.

Jonas, onze grote held met nog grotere wond op z’n been, stond op een avond met één van onze verpleegstervriendinnen Sharon, bij ons in de keuken. Met als gevolg dat we met z’n vieren gegeten hebben van de eerste, allereerste maaltijd van eigen hand met louter plaatselijke ingrediënten. En het was nog lekker ook! De slechte vooruitzichten op het gebied van voedsel beginnen te transformeren tot het ‘zin-hebben-in-maken-van-dingen’, wie had dat gedacht!! Het gaat echter niet altijd van een leien dakje, aangezien hier om de haverklap de elektriciteit uitvalt of het gas op is, of er weer 100 muggen zijn, reuze libelles in je keuken en ga zo maar door.

Dinsdag gingen we vaccineren met een aantal verpleegsters in een dorp verderop. Dit is ook weer een hele happening op zich. Er wordt een tafeltje neergezet, wat er toevallig al staat, waar alles op uitgestald wordt. Dan komen nieuwsgierige buurtbewoners allemaal kijken – veel hebben ze immers niet te doen op een dag – en kunnen ze in de rij gaan staan voor een vaccinatie. We vaccineerden vrouwen tegen tetanus, een schrijnende aandoening. De helft wist alleen niet waarvoor ze in de tij stonden, maar het is gratis dus waarom niet? Het was absurd warm en Lou en ik moesten onze witte jas aan doen. Uren gingen voorbij en de zon scheen zo fel op onze bol. We hadden geen water of eten en kregen naar ons idee al zonnesteek verschijnselen. Op een gegeven moment begon m’n koppie een beetje te draaien en voor ik het wist kreeg ik het gevoel dat ik over moest geven en viel ik flauw. Ik ben nog nooit flauwgevallen in m’n leven, dus ik schrok me dood, wist niet wat het was en dacht dat het aan de medicijnen lag die ik slikte voor die allergie. Lou kreeg het ook even Spaans benauwd toen ze m’n schijnbaar witte hoofd en blauwe lippen zag. Maar ik kwam snel weer bij en kreeg water. We zijn toen maar naar huis gegaan, we zijn gewoon niet gewend aan die temperaturen hier!! Kort naslagwerk in het farmacotherapeutisch kompas leerde ons dat die medicijnen bloeddrukverlagend werken dus was ’t snel duidelijk. Gelukkig was mijn engel Lou heel lief en heeft eten voor me gemaakt! Daarna ging het veel beter en waren we stiekem blij dat we even vrij hadden die dag…

In het ziekenhuis gebeurt op dit moment weinig tot vrijwel niks. Er is geen arts en alles wordt uitgesteld tot eerdergenoemde Dr. Sammy Oben komt, plastisch chirurg, opleiding in België gedaan, spreekt dus vloeiend Engels en is door alle verhalen praktisch God voordat we hem überhaupt gezien hebben. Op deze dagen zijn ook alle operaties gepland dus dan wordt het – is ons gegarandeerd – een stuk spannender. Zusters hangen de hele dag een beetje op bankjes in een wit klassiek jurkje met een wit befje op hun hoofd en zingen de hele dag – wat een verrassing – God verheerlijkende liedjes.

Op vrijdag was het weer zo’n dag dat er niks spannends voor ons in het vooruitzicht was, echter, er kwam een vrouw binnen die klaar was om te bevallen. Onze eerste bevalling!! Het hoofdje lag aan de andere kant van de buik (stuitligging), waardoor een normale bevalling niet mogelijk was. Nu werd het voor ons natuurlijk helemaal leuk, aangezien we ook nog nooit een keizersnee hadden gezien! Wij een OK-pak aan, wat op zich te vergelijken was met die uit Nederland. Toen we echter naar schoeisel vroegen kregen we – ja je leest het goed – SLIPPERS!! Alle mensen in de OK op de chirurgen na, staan op slippers! Wel gedesinfecteerd, maar daar is dan ook alles mee gezegd. We waren natuurlijk erg voorzichtig met rondvliegend bloed en de kans op HIV-besmetting, maar we vonden het toch een vreemd gebeuren… De buik werd gedesinfecteerd en de vrouw onder narcose gebracht met ketamine (een paardenmiddel) en de buik opengesneden. Bloeddruk wordt bijgehouden door een verpleegster die de hele tijd die bloeddrukband oppompt om haar arm en dan meet, heel primitief. Ze hebben nog net een saturatie-meter om de hoeveelheid zuurstof in het bloed bij te houden. Voor de rest is er totaal geen apparatuur of iets.

Al heel snel kwam het kindje tevoorschijn. Het bewoog niet en was ook helemaal blauw. De hoofdzuster van de maternity pakte het kind, zoog het neusje leeg en kwam tot de conclusie dat reanimeren niet eens zin had. Dood. Louise en ik keken elkaar aan en moesten wel even slikken. Het kind werd in een doek gewikkeld en tussen alle steriele (!) materialen gelegd. Veel tijd om er aandacht aan te besteden was er niet aangezien de moeder maar bleef bloeden. Ze hebben hier ook geen afzuigapparaat dus al het bloed loopt gewoon op de grond. Ik hoop dat ik de foto erop kan zetten waarop je het goed ziet. Het verhaal was dat de placenta gescheurd was van de moeder en het kind al een tijdje dood was. De moeder was er echter van overtuigd dat het kind gewoon leefde en wilde perse een natuurlijke bevalling. Die mensen komen hier soms zo naïef en dom over!! Door het ziekenhuis is ze toen gewoon naar OK gereden voor de operatie, om haar eigen leven te redden. Grote bloedstolsels kwamen uit haar buik, veel ook. De chirurg liet ons de scheur zien, ’t was niet zo’n kleintje ook. De moeder heeft dus in totaal 2 liter bloed verloren. Dat moet ergens vandaan gehaald worden voor een transfusie en dan zit er maar één ding op: het bloed wordt snel geprikt en naar het lab gebracht. Daar bepalen ze de bloedgroep (weten ze niet van te voren!) en dan wordt er een leerling-verpleegkundige gezocht met dezelfde bloedgroep die doneert. Zo gaat het hier altijd schijnbaar. Het meest bizarre voor ons was het feit dat die moeder wel 3 keer wakker werd TIJDENS de operatie!!! Echt ongelofelijk. Dan spoten ze wel weer een klein beetje in, maar dan werd ze na 10 minuten wel weer wakker, zo raar. Daar deden ze echt totaal niet moeilijk over en toen ik er naar vroeg bleek het de normaalste zaak van de wereld te zijn hier, gewoon terwijl de patiënt nog helemaal openligt! De moeder is nu weer bij en krijgt bloed. Haar man is nergens te bekennen. Het kindje hebben ze bewaard, zodat ze het nog kunnen zien, afscheid van kunnen nemen en zelf begraven.

De moeder waar ik het vorige keer over had met de diabetische voet is niet meer teruggekomen. Bij navraag zei de arts dat de dochters ook sowieso niet naar een ander ziekenhuis waren gegaan met die moeder maar dat ze de eerste keer kwamen om bevestigd te krijgen dat de moeder opgegeven was, niet meer te redden en ze dus hun geld aan andere dingen konden besteden. Lou en ik schrokken daar erg van, maar dat is hoe het gaat hier, alles is geld geld geld.

Er ligt hier één kind met een nefrotisch syndroom, een aandoening in de nieren waardoor het vocht niet meer via de urine wordt afgescheiden en dus blijft al het vocht in het lichaam. Het kind kwam werkelijk aan als een Michelin-vrouwtje, helemaal opgezwollen, haar ogen kon ze niet meer open doen en in haar buik leek wel een vijfling te zitten. Ze is pas acht. Moeder heeft maar een beperkt budget voor medicijnen waardoor ze in eerste instantie vooruit ging, maar toen wij op een ochtend weer langsgingen, was ze weer terug bij af: het geld was op.

Hoe jullie het nu lezen, lijkt alles heel schrijnend, mensonterend en niet te behappen – dat is het ook. Echter, als je er midden in zit ga je zo mee met de cultuur van die mensen hier, het lijkt voor ons veel minder erg dan als we het verhaal van iemand anders zouden horen. We moeten echt tegen elkaar zeggen: dit was echt heel erg hè? De besefmomentjes komen op hele rare ogenblikken, als je ze niet verwacht, dan is ineens alles zo in en in triest. De mensen tonen hier zo weinig emotie, bijna eng. Soms zitten er patiënten voor consult die heel rustig zeggen dat ze doodgaan van de pijn en er niet meer tegen kunnen, maar je zíet niks aan ze, zo bizar. Ook bij verdriet wordt er niet gehuild en bij geluk ook niet echt gelachen. Het enige moment dat ze echt emoties tonen is als ze bidden. Dan gaan ze huilen, lachen, druk bewegen. Het lijkt wel of dat het enige moment is dat ze dat officieel mogen. Ondanks alle narigheden en voor ons nog ‘rarigheden’, proberen we vast te houden aan de momenten dat een kind wel gezond geboren wordt en mensen genezen naar huis gaan.

We maken gelukkig ook veel leuke dingen mee! We waren bij Vera en Sharon uitgenodigd om te komen eten en kregen echt Afrikaans eten: een kneedbare bal van zoutig spul met (zelfgeplukt) gras met allerlei kruiden en harde stukken er doorheen. Gelukkig hebben we gezegd dat Lou vegetariër is want op al het vlees en vis hier zitten duizend vliegen met bijbehorende bacteriën. Afrikanen beschouwen sommige dingen alleen niet als vlees. Zo gebeurde het dat ik die harde stukken aan de kant schoof, omdat ik er toch een beetje wantrouwig tegenover stond, maar Lou – de stoerheid zelve - schoof dat ding naar binnen, waarna er fijn medegedeeld werd dat het koeienhuid was. Dat kun je toch wel eten als je vegetarier bent?! Ik rolde over de grond van ’t lachen, Lou keek ondertussen of ze water zag branden en werd ter plekke niet goed, haha! Maar ze heeft het overleefd gelukkig.

Dit weekend zijn we naar Buea geweest, daarover volgende keer meer, want 't was weer een belevenis van heb ik jou daar!

Ik hou jullie op de hoogte, veel dank voor alle lieve berichtjes, daardoor blijven we op de been!!!!

Heeeeel veel kussen en liefs!