De temperaturen dalen, de zon doet minder z’n best en het regenseizoen is begonnen, al haalt dat bij lange na niet eens de regenval op een gemiddelde herfstdag in Nederland. De tijd lijkt steeds sneller te gaan, vooral omdat we nu daadwerkelijk een doel hebben wat over drie weken afgerond moet zijn en omdat we ook eigenlijk heel erg veel leuke dingen doen.

Vorig weekend zijn we weer naar Buea geweest met William, Simon en vooral Vera. Zij is groot fan van ons en neemt ons overal mee naar toe, wat wij natuurlijk heerlijk vinden. Daar even een vriendin opzoeken die net bevallen is, bij haar kapper op visite waar ze velen uren per week doorbrengt, naar haar familie en ga zo maar door. Vrijdag waren de eerste wedstrijden van het WK. Lou en ik zijn er inmiddels wel achter hoe bijzonder het is om in Kameroen te zijn ten tijde van dit event, echt prachtig hoe Kameroenezen opgaan in het spel. In een bar annex garage met plastic tuinstellen (ze blijven maar terugkomen; het is de trend hier of er is simpelweg geen mogelijkheid tot beter) werden we neergezet met Simon, terwijl Vera haar haar ging doen. We zijn tot de ontdekking gekomen dat bijna alle vrouwen hier een pruik dragen (ja met 40 graden ja), om maar een beetje Westers voor te komen. Want lange, golvende lokken worden hier toch geprefereerd boven een goede Afro. Zo gebeurt het dat je zelfs je beste maten hier ineens niet meer herkent aangezien ze zichzelf dan een compleet ander uiterlijk hebben aangemeten.

Tijdens het voetbal viel – zoals verwacht – minstens 6 keer de stroom uit, en uiteraard op de meeste cruciale momenten. Daar maken de mensen zich dan 2 minuten druk om en gaan dan weer over op de orde van de dag. Na een paar biertjes sloten nog meer vrienden zich aan en zijn we met z’n tienen vis gaan eten in een klein tentje ergens achteraf, wat we zelf nooit gevonden zouden hebben. Zoals eerder vermeld zijn Afrikanen niet echt onderhoudend en zitten ze vooral in zo’n gelegenheid om te eten en te drinken. Nou, dan heb je aan Saskia en Louise met een paar bier achter de kiezen een verkeerde: we hebben de groep uren vermaakt met een goeie two-men show; je hoeft je kont niet te keren of die mensen liggen hier al een in een deuk, erg moeilijk was het dus niet om ze aan het lachen te krijgen. Met betraande ogen van het lachen gingen we in de auto zitten en kwamen onderweg naar het hotel nog een soort van festival tegen zonder publiek. Daar hebben we nog een biertje gedronken, een beetje leuk gedaan en toen de mand in.

Dag erna een poging tot zonnen gedaan bij het melkzwembad. Echter; geen zon en geen mensen dus daar waren we snel weer weg. Om zeven uur zouden we naar een verjaardag gaan van iemand, alleen William moest plotseling voor een grote deal naar Douala, een stad 2 uur verderop, dus we moesten op hem wachten. Welgeteld 5 uur en wederom een aantal bier later kwam hij aankakken en konden we weg. De verjaardag werd geskipt en gingen meteen naar een nachtclub genaamd Spice. Toen we binnenkwamen kregen we een goeie tafel toegewezen en bestelden William en Simon een fles wodka. Lou en ik keken elkaar aan en moesten erg hard lachen: zelfs in 1 van de armste landen ter wereld weten wij als twee diva’s de clubs met flessen drank te vinden. Het was uiteindelijk een fantastische avond, we hebben veel gedanst en zelfs wat Afrikaanse pasjes geprobeerd, zonder resultaat helaas. Het is hier heel normaal dat je in je eentje voor de wandspiegel gaat staan en naar jezelf gaat staan kijken hoe je danst, zo grappig. Hier geen gezeik ‘wie-gaat-er-het-eerst-de-dansvloer-op-ik-echt-niet-vet-voor-lul’, iedereen danst gewoon. Wij werden uiteraard wel een beetje gek aangekeken, maar daar kijken we zelf niet meer van op.We waren uiteindelijk om 4 uur thuis en stonden de dag erna weer om 9 uur paraat om weer bij Vera’s oom te gaan ontbijten (rijstgerecht – waarom ook niet). Weer de markt geplunderd waar we door de regen tot onze enkels in de modder liepen. ’s Avonds waren we alleen thuis – sinds onze nieuwe huisgenoten met 3 man sterk zijn gearriveerd + een Kameroenese dokter, voelen we ons niet meer echt thuis in ons eigen huis – en om dat te vieren hebben we een fles wijn open getrokken. En nog een. En nog een. En toen waren we dronken, oepsie. Toen ze thuiskwamen keken ze ons nogal raar aan maar dat zagen wij uiteraard niet meer en zijn maar om 9 uur gaan slapen. Lou was de dag erna zo brak dat ze de Devotion niet eens gehaald heeft en ik heb halverwege af moeten haken.

Dr. Oben heeft het concept ‘Clinical training’ bedacht; wij westerlingen gaan twee keer in de week, maandag- en vrijdagochtend, onze kennis overdragen middels een powerpoint. Hij heeft een projector en wij de laptop. Nou, dat is natuurlijk nogal wat voor de zusters, aangezien de helft nog nooit zoiets gezien heeft, laat staan dat ze weten waar je het over hebt. Vanaf de basis-basis moeten we alles uitleggen en we zijn nog in dubio hoe we dat gaan aanpakken met ons onderwerp Appendicitis. Maar we verzinnen wel wat, deze week zijn wij aan de beurt.

Wat betreft ons project: deze week hebben we daadwerkelijk onze handen uit de mouwen gestoken en zijn we begonnen met het uitmesten van de OK: we hadden van te voren niet in kunnen schatten dat er zoooveel troep uit zou komen (zie foto’s). We kwamen ’s ochtends binnen en er lagen/zaten 6 zusters verspreid door de OK en Jules was er, die ingelicht was en wist dat wij kwamen om te beginnen. De zusters wisten dit echter niet en kregen de schrik van hun leven toen ze daadwerkelijk ook wat moesten gaan doen. Twee zijn er bijvoorbaat weggevlucht en de andere 4 hebben we met veel, heel veel moeite aan het werk gekregen. Jules en nog een andere OK-assistent riepen telkens wat er weg kon en wat niet en zo vulden we de ene na de andere vuilnisemmer; bijna alles was over datum. We kwamen zelfs hechtdraad tegen dat tot juli 1988 goed was. Dan begin je je toch af te vragen hoe vaak ze opruimen. Anyway, aan het eind van de dag was alles zo goed als gesorteerd en zijn Lou en ik begonnen met het aanleggen van een systeem. Nu moeten we nog de bakjes aanschaffen om alles in te doen, mededelingen en aanwijzingen uitprinten en plastificeren en mond- en hoofdkapjes aanschaffen. Het ergste hebben we gehad en er zit schot in de zaak!

Verder is het vermelden waard dat we deze week een cake hebben gebakken zonder oven. Echter wel met wat hulp van een zelfgeschreven kookboek van mensen die hier eerder zaten, maar als je bedenkt dat we de eerste week alleen maar scrumbled eggs aten omdat we niet wisten hoe en wat te koken, is het zeker een vooruitgang. Beslag is zo gepiept natuurlijk, maar om een oven na te bootsen zijn we de tuin in gegaan, drie grote, even grote stenen gezocht die we vervolgens en de pan hebben gelegd, daar weer een bord op met het beslag erin en voila: je oven is klaar. 30 minuten wachten en een Kameroenese cake was het resultaat. En trots dat we waren! Hij was nog lekker ook, leuk meegenomen.

De Kamoenese dokter die nu ook bij ons woont, Alma, komt uit Yaounde (5 uur verderop) en is hier helemaal alleen zonder vrienden heen gekomen om te werken. Ze was deze week jarig en als doorgewinterde gastvrouwen hadden Lou en ik een heus verjaardagsfeestje georganiseerd met overal opgeblazen ballonnen, een cake en Vera had voor ons speciale rijst gemaakt (die zij ook lust ipv alle Hollandse kost die we hier eten). Terwijl ze op de Birthday Chair zat zongen we alle liedjes, van Hankie Pankie Shanghai tot Lang Zal Ze Leven en voelde ze zich hopelijk toch een beetje jarig.

Vrijdag was een droevige dag; de begrafenis van doctor Kome, waar we de eerste maand elke dag mee gewerkt hebben. We kwamen in zwarte jurkjes en haar opgestoken aan bij Nico, waar we mee mee zouden gaan. Die keek afkeurend naar onze westerse outfit waar we zelf erg tevreden over waren, en liep naar binnen. Daar begon hij twee witte XXL t-shirts te strijken met het ziekenhuislogo erop met als verhaal erbij dat we dat toch echt aan moesten wilden we laten zien dat we bij dit ziekenhuis horen. Zie de foto voor het resultaat, werkelijk prachtig. De begrafenis zelf was echt heel erg druk en het was heel verdrietig om te zien dat mensen zo moesten huilen. Deze dag zou hij uit het mortuarium gehaald worden en er was daarna en mis. ’s Avonds was er bij de familie thuis een wake tot de ochtend erna, waar we niet bij zijn geweest. Wat we wel hebben gezien is dat de kist naar buiten werd gedragen door de familie en die werd in de kerk van het ziekenhuis neergezet. Iedereen kon er langs lopen voor een laatste afscheid, zo ook wij. Dr. Kome was echter al twee weken geleden overleden en wij vonden het in de eerste plaats sowieso nogal vreemd dat hij nu pas begraven werd. Maar het schijnt dat lichamen hier zelfs een maand bewaard kunnen blijven en als je daar bij bedenkt dat dat in Nederland een week is met de beste koeltechnieken tegenover hoge Kameroenese temperaturen en wat mindere koelmogelijkheiden, stonden wij niet echt te trappelen om de kist in te kijken. Maar voordat we uberhaupt op dit punt waren, stonden we midden in de rij waar een soort gevecht uitbrak om als eerst bij de kist te zijn, heel bizar. Mensen die er werkten kwamen snel aanrennen en trokken iedereen uit elkaar en lieten ons een voor een erdoor. De kist was bedekt met een glaslaag en toen we erin keken schrokken we wel een beetje, buiten het feit dat we best emotioneel waren door al het verdriet om ons heen, herkenden we ‘onze’ dokter niet eens meer; hij was helemaal opgezet. Toen we naar buiten liepen waren we nog even getuige van een ander vreemd schouwspel: terwijl er nog (veel) mensen bij de kist van Kome stonden, werd er alweer een nieuwe kist naar binnen gedragen om bij te rouwen!! Toen we de hele drukte weer door waren en bij de auto aankwamen, werd net op dat moment de kist van Kome op een busje geladen en reden wij – hoe kan het ook weer anders – per ongeluk voor de hele begrafenisstoet en reed de vrouw van Kome in de auto achter ons. Ze zag er superverdrietig uit en het werd ons even te veel. We zijn daarom niet mee gegaan naar de kerk, maar hebben even stoom afgeblazen op de markt. Toen we thuis waren waren we weer weer met z’n tweeen, we hebben soep gemaakt en ’t leven doorgenomen en zo kon ons weekend beginnen.

30 juni komt de moeder van Louise deze kant op voor een week, wat we echt superleuk vinden! We kunnen haar alles laten zien, hoe we hier leven, wat we hier doen en hoe het er aan toe gaat in het ziekenhuis.

Aankomende week proberen we alles af te ronden wat betreft de OK voordat de moeder van Lou komt, zodat we extra kunnen genieten van de laatste weken!