Nou we hebben er weer een weekje opzitten hoor! Het was weer genieten met Lou en de Brink!

Afgelopen weekend zijn we dus naar Buea geweest, een stadje 1,5 uur verderop. We gingen weer met Vera, Sharon en Jules, dit keer in een busje. Dat is weer eens wat anders dan met z’n achten in een 5-persoons auto (écht waar; vier op de achterbank, twee op de passagiersstoel voorin en twee op de bestuurdersstoel… Wij kijken nergens meer van op). In zo’n busje zit je ook praktisch bij elkaar op schoot en je wordt om de kilometer aangehouden door de ‘politie’, ook wel een stel corrupte eikels, sorry voor het woord. Je moet dan je paspoort laten zien (wij altijd eerst omdat we Whiteman zijn) en dan proberen ze wat te vinden waarvoor je moet betalen, denk aan overbelasting, te veel personen (bijna altijd het geval) en ga zo maar door. Één meisje in de bus had alleen haar bibliotheekkaart bij zich, ook niet heel snugger, maar die moest dus blijven bij die post. Zie het voor je als een hutje langs te weg tussen twee steden in midden in de bush bush met ongeveer 8 mannelijke agenten. Een vrouw in de bus vertelde me dat ze haar daar zelfs de hele nacht kunnen houden, echt ondenkbaar in Nederland!!

Goed, wij vanuit die bus het hotel in, even snel omkleden en toen bij de plaatselijke bakker even een heftig diner gehad: een cakeje. Daarna, was ons beloofd, zou het echt los gaan aangezien we naar een club zouden gaan. Jaja, een echte! Genaamd: Jupiter ‘The Entertainment Complex’. Lou en ik kwamen stiekem natuurlijk niet meer bij van die naam en al helemaal niet toen we binnenkwamen in onze club: een hal met witte tegels, witte muren, een goede tl-verlichting en rode plastic tuinstoelen met bijbehorende tafeltjes. Fantastisch! Toen we aan ons eerste biertje zaten begon er een optreden van een band uit Nigeria, waarvan de zanger wel een oogje op ons had. De drempel om hier in ritmisch Afrika te gaan dansen voor een hele community is nogal groot dus wij durfden niet. Maar die vent liet zich niet afpoeieren en voor we het wisten stonden we als de Whitemen met die zanger voor het hele publiek een poging te wagen om het ritme aan te tikken. Hilariteit alom uiteraard, want wat is er grappiger dan een Whiteman die probeert te dansen??? Maar, het moet gezegd worden, we hielden ons goed staande en de zanger heeft zelfs nog ons nummer gevraagd na afloop. Niet gegeven overigens.

De dag erna gingen we bij Vera thuis ontbijten. Ze was zo aardig geweest om haar hele familie ook uit te nodigen en zo kwam het dat we voor het oog van oma, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, zusjes, buren en nog meer onbekenden ons ontbijt zaten te eten. Zij namen uiteraard geen hap en zo werd het weer een heerlijk ongemakkelijke situatie. Duizend foto’s later (wanneer heb je nou een blanke in huis hier in Kameroen? Een typische once in a life time), gingen we naar het zwembad van het plaatselijke vijf sterren hotel waar je in Nederland oprecht nog geen tientje per nacht voor betaalt. Maar goed, ze hadden wel een zwembad. Het voelde weliswaar zelfs een beetje Westers aan, even een verademing! Één blik op het zwembad trok ons echter weer terug de realiteit in, aangezien het eruit zag alsof het gevuld was met melk en de mensen hier niet kunnen zwemmen. Imagine: een druk zwembad, maar niemand in het midden omdat iedereen noodgedwongen aan de kant hangt, sommige droegen zelfs een reddingvest! Als het dan primetime was en iemand een poging tot zwemmen deed, vielen Lou en ik bijna van ons bed van ’t lachen; als je ooit een hond hebt zien zwemmen, denk daar dan een reddingsvest bij en je hebt het plaatje compleet!!

’s Avonds gingen we met Vera haar vriend uit eten die bijna 40 is, maar zij staat op het punt om zijn ‘second wife’ te worden. Meneer heeft al een gezin met twee jonge kinderen, maar is toe aan een fris briesje in z’n leven, polygamie is hier dan ook de normaalste zaak ter wereld, blijkbaar. Nou, kort samengevat; die vriend en daar weer de vriend van waren geen feestneuzen. Lou en ik hebben werkelijk álles uit de kast gehaald om het gesprek gaande te houden, wel zo beleefd dachten wij, maar na bijna drie weken beginnen we te beseffen dat een conversatie tijdens een drankje of diner hier helemaal niet normaal is. Iedereen kijkt maar een beetje voor zich uit, het liefst naar de tv die sowieso ergens in de hoek hangt of staat en doet wat ie moet doen; drinken en eten. Toen ik zonder stof kwam te zitten en ten einde raad probeerde uit te leggen hoe een belbundel in Nederland in elkaar zit (ja je leest het goed en ja ik weet het, ze hebben hier niet eens stromend water), proestte Lou het uit over tafel en dat was wel even het teken dat ik m’n mond moest houden. Noodgedwongen concentreerden wij ons op het eten en dat zo netjes mogelijk. Toen ik nogal trots opkeek van mijn goed afgewerkte en afgekloven kippetje, lag er op de andere borden niks meer, terwijl zij toch ook echt een kip hadden besteld. Toen begon bij mij te dagen waar dat vreemde geluid toch telkens vandaan kwam: ze hadden ook de botten op!!! Nee echt waar, wij bleven er bijna in, maar als je het over je bord leeg eten hebt, kunnen Nederlanders een puntje zuigen aan de mensen hier haha! Ze hebben echt supersterke tanden, maken daarmee ook bierflesjes open (zie foto)!

De dag erna gingen we (weer) naar de kerk en we waren nog geen minuut binnen of Lou en ik bezworen elkaar al fluisterend plechtig dat we nooit nooit nooit meer een kerk binnen zouden gaan hier; het was een drukte van jewelste, iedereen was weer aan het klappen, zingen, naar de hemel aan ’t schreeuwen, verzin iets geks en iemand was ’t daar wel aan het doen. We zijn de moeilijkste niet hoor, maar een vooruitzicht van weer vier uur was nogal heftig na alle indrukken die we al hadden de laatste 24 uur. Maar we kregen de smaak te pakken, want toen de pastor vroeg aan de community om naar de heer te bidden en iedereen weer begon te schreeuwen en huilen met opgeheven handen, dachten Lou en ik: waarom niet? Wij onze handen in de lucht en hebben hardop gebeden naar Onze Lieve Heer om een Big Mac, chocola, een warme douche, een fles koude witte wijn en een pakket sushi met extra soja. Respectloos zou je zeggen, maar ach, ze verstaan geen Nederlands en vonden het maar wat mooi dat we meededen.

Het meest opmerkelijke tafereel van de dienst was toch wel tegen het eind, toen de pastor mensen met problemen persoonlijk ging zegenen. Hij legde een hand op hun voorhoofd en begon dan te blazen. Er stonden telkens twee vrouwen achter degene die gezegend werd, wat wij nogal vreemd vonden, maar na een tijdje werd duidelijk waarom: degene die gezegend wordt, ontvangt via de pastor een signaal van de Heer. Dit heeft zoveel impact, dat de gezegende persoon achterover valt en wordt (daar heb je ze) opgevangen door die vrouwen. Zo kwam het dat een half uur later de hele vloer bezaait lag met huilende, schreeuwende of gewoon half slapende vrouwen. We wisten niet waar we moesten kijken. Toen deze dienst voorbij was, 5 uur later, hebben we 2 keer geluncht bij weer andere mensen in de meest afgelegen dorpjes. Uiteraard waren de omliggende dorpen daar ook bij aanwezig en nadat we ‘grand shopping’ hadden gedaan op de markt, waren we echt doodop en gingen met de bus terug naar Banga Bakundu. Als toetje op ’t weekend zaten we in een bus waar uit het midden rook kwam 10 km voor onze bestemming. Toen moesten Lou en ik toch wel zo hard lachen om alle omstandigheden en alle gebeurtenissen tijdens dit fantastische weekend, dat de chauffeur even verbaasd omkeek en bijna een auto ramde aan de andere kant van de weg. Doen we ook niet meer.

In deze week werd ik een dag weer be-bult wakker (ja dat is een woord vanaf nu). In Buea zijn namelijk geen muggen en het feit wil dat wij in een muggen-disco zitten hier in Banga, dus mijn allergische reactie was weer terug als nooit te voren. Hij is zelfs overgegaan in een infectie, maar heb de adequate behandeling en de bulten verdwijnen als sneeuw voor de zon samen met mn zorgen!!

We zijn ook een dag naar Douala gegaan om een pakket op te halen wat via de zaak van de vader van Lou verstuurd is (Margreet bedankt!), met witte lange broeken voor in het ziekenhuis, nog meer Deet, nog meer Prrrikweg en nog meer drop (ik schat het op 6 kilo). Douala zelf is echt een vreselijk drukke, gevaarlijke en corrupte stad, wij voelden ons hier helemaal niet veilig. Gelukkig waren we met Shabba, onze driver, die beweerde de weg te kennen, die wij vervolgens 3 keer hebben moeten wijzen, maar we voelden ons wel veiliger bij hem. We zijn met z’n tweeën het enige hotel met überhaupt meer dan één ster ingedoken, genaamd Akwa Palace, met hoop op een lunchkaart die maar een beeeeetje in de buurt kwam van iets dat we kennen; daar heb je op een gegeven moment heel veel behoefte aan! Het overtrof echter onze stoutste dromen: een zwembad omgeven door palmbomen en een heerlijk zitje met een nog betere lunchkaart. Wie zijn wij om daar geen lekker wijntje bij te bestellen? Dat is namelijk bijna niet te krijgen en salade ook niet, vandaar dat we ons nogal te goed hebben gedaan aan deze twee delicatessen. 3 uur en een fles wijn later, waggelden we weer helemaal tevreden en opgeladen naar buiten om met Shabba naar een supermarkt (!) te gaan. Onze eerste in 3 weken en überhaupt in Kameroen, joepie! We hebben groots ingeslagen en aangezien iedereen uit het dorp vroeg om wat mee te nemen hebben we ook 50 broodjes gekocht en een aantal cakejes. Moe, maar voldaan door deze fijne dag, hebben we alles uitgeladen en in onze keuken gestouwd. Inmiddels is zeker een kwart weer weggegooid door beesten die het ook wel lekker vinden, een verlopen houdbaarheidsdatum of omdat het gewoon niet te eten is, maar ach, we hebben een superdag gehad!

Halverwege de week lagen we echt voor lijk. We hebben nog wel de ochtend consulten meegedaan, maar zijn daarna (om 11 uur ’s ochtends!), weer gaan slapen; we waren niks waard. De eerste twee weken hebben we nog kunnen teren op onze reserves uit Nederland, maar die zijn nu dan toch echt op… We zorgen goed voor ons zelf, maar soms is het gewoon allemaal heel heftig! Zo heftig dat we de hele avond kruiswoordpuzzels hebben gedaan. En ja, we dragen overdag vanwege de hitte ook geen bh, geen make-up en hebben ons haar in een knot. Het gros van jullie zou ons niet eens herkennen. We zeiden gister zelfs dat we elkaar steeds leuker beginnen te vinden zo zonder al die poespas. Het begint echt uit de hand te lopen.

Donderdag was er een nationale feestdag ter ere van het 50 jarig bestaan van de republiek in Muyuka. Alle kinderen waren vrij en gaven een show weg wat een beetje wat weg had van die scene met al die hyena’s in de grot in de Lion King, zie de foto’s. Op ons kwam ’t nogal luguber over, maar de bevolking was één en al euforie. Aangezien alle dorpsscholen en streekscholen op deze locatie waren, werden wij weer als een algemene attractie beschouwd en werden er – voor de verandering – eens een keer foto’s van óns gemaakt. We zijn nu echt klaar met het woord Whiteman en zeggen weleens – op aanraden van Jan – ‘Goodmorning Blackman!’ terug. Kan heel helend werken.

Dit weekend gaan we naar Limbe naar het strand!! Heel veel dank voor alle leuke reacties, daar putten we veel kracht en liefde uit!!

Hele dikke zoen uit Kameroen!!