Afgelopen weekend zijn we naar Limbe geweest, een kustplaats. We hadden een hotel gevonden wat volgens iedereen hét hotel der hotels zou moeten zijn, Seme New Beach Hotel. Inderdaad, als je de nightclub die tot 4 uur doorging, de ochtendgymnastiek die om half 7 voor onze kamer begon en de bediening die aangenomen was om niet te bedienen niet meerekent, was het inderdaad fantastisch. De eerste avond gingen we lekker uit eten en toen het moment aanbrak waarop je denkt: 'Waar blijft het eten?', kwam er een ober naar ons die meedogenloos en met een uitgestreken smoel meedeelde: 'It's finished'. Deze legendarische woorden zouden we nog vaak gaan horen dit weekend en het riedeltje heeft zich drie keer herhaald voor we ons avondeten hadden. Maar we waren gewapend met een fles wijn en uitzicht op zee dus hier konden we ook weer hard om lachen.

We lagen het hele weekend heerlijk aan de zee een beetje te lezen en te relaxen. Die ziet er hier natuurlijk precies hetzelfde uit als in Nederland, alleen met het pietluttige verschil dat we in West-Afrika liggen te zonnen, een gek besef! Toen we een beetje om ons heen zaten te gluren, kwamen we tot de conclusie dat Kameroenezen niet hoeven te relaxen, lezen, bruin te worden (misschien overbodig om te noteren) en zwemmen (kunnen ze niet), maar ze spélen. Echt waar. Zelfs mannen van in de 50. Iedereen speelt hier met balletjes, elkaar, opblaasbare bootjes, zwembandjes, gooit kinderen in de lucht en ga zo maar door, verzin iets geks en ze waren er mee aan het spelen. Er was ook een zwembad in de vorm van een beek met natuurwater uit Mount Cameroon en Lou en ik zijn de flauwste niet, dus wij hebben ook een verwoede poging gedaan tot spelen in het zwembad tussen al die springerige negers, met succes.

's Avonds was (sorry mannen, wij wisten dit niet) de finale van de Champions League. Daar hadden ze in het hotel ook lucht van gekregen en er daarom, speciaal voor deze aangelegenheid, een Italiaanse avond georganiseerd. Er is namelijk precies één Kameroenees die op topniveau voetbalt: Eto'o van Inter Milan. Dit resulteerde in bediening in rood-wit-groene kleding, overal versiering in dezelfde kleuren, zelfgemaakte punch, bier, nootjes en vooral véél enthousiaste voetbalsupporters. Er was een lopend buffet, een gedeelte waar het voetbal op groot scherm gekeken kon worden en een modeshow. Het behoeft geen verdere uitleg dat Lou en ik met een halve liter bier in het voetbalgedeelte zaten. Het feit dat wij als enige meisjes en Whitemen voetbal keken, was schijnbaar het startsein voor menigeen om ons massaal lastig te vallen. Ze bleven wel heel beleefd en wij voelden ons daarom verplicht om keurig ons excuus te maken als Wesley, van Bommel, dan wel Robben een blunder maakten. De blijdschap was natuurlijk enorm toen Inter won en Eto'o ook nog eens zo aardig was om met de vlag van Kameroen om rondjes te gaan rennen op tv, wat werd beantwoord door gekke dansjes en oerkreten van de plaatselijke bevolking in het hotel. De drang om de nightclub nog even te bezoeken was groot, echter, bij de ontdekking dat er welgeteld één enthousiasteling op de dansvloer stond, hebben we rechtsomkeer naar de kamer gemaakt. De dag erna hebben we op de terugreis de markt van Buea nog geplunderd om weer te kunnen eten deze week.

We hebben trouwens een nieuwe huisgenoot, Madelon. Zij is hier voor de stichting Live Build en gaat proberen stromend water aan te leggen en het reilen en zeilen in het ziekenhuis een schop onder de kont te geven. Een zware, maar nobele taak. Kort na haar aankomst was het voor ons vrij snel duidelijk dat Madelon wat beter geanticipeerd is op de primitieve omstandigheden waar wij ons nu in begeven; ze kwam dag 1 van de markt in het dorp hiernaast met alle vormen van voedsel en drinkwaren waar wij weken over gedaan hebben om het te ontdekken en elke zondag een uur voor naar andere dorpen reizen. Verschil moet er wezen en van elkaar leer je zullen we maar zeggen.

Na dit enerverende weekend kwam op maandag de oppergod der artsen Dr. Oben eindelijk aan na een kleine vertraging van drie weken. Het was fascinerend om te zien hoe het ziekenhuis reageerde op zijn aankomst. Zodra deze charismatische, energieke, hyperactieve en dominante man überhaupt maar in de buurt komt van Banga, begint iedereen te rennen en druk te doen, patiënten kwamen van heinde en verre om zich te laten opereren door deze man. Hij heeft een opleiding plastisch chirurgie gedaan, maar is daarbij orthopeed, kinderarts, gynaecoloog, fysiotherapeut, dermatoloog en ga zo maar door. Deze man weet van alles echt alles. Daar gaat hij dan ook wel prat op, maar gelukkig is hij ook zeer overtuigd van het feit dat je al je kennis over moet dragen en zo leren wij ontzettend veel van hem. De hele dag hebben we geconsulteerd maandag en moeten voelen, luisteren, aanraken en vragen beantwoorden. Buiten dat we veel leren worden we ons ook heel bewust van het feit dat wij vooral heel weinig weten... Deze dag hadden we ook een primeurtje te pakken: een man van in de 70 kwam nietsvermoedend en volledig relaxt de artsenkamer in gelopen met de klacht dat hij heel veel moest plassen de laatste tijd. Na wat vragen heen en weer gebood Oben hem op zijn knieën op de onderzoeksbank te gaan liggen met de broek uit. Terwijl hij druk aan het praten en bewegen was gaf hij ons allebei twee handschoenen aan en begon die van hem driftig in te zepen. Lou en ik wisselden een blik van verstandhouding uit van 'Het zal toch niet?' en jawel hoor: 'Meiden, we gaan even een rectaal toucher doen'. Lou en ik proestten het natuurlijk uit (van de zenuwen) en zo kwam het dat die arme man tot drie keer toe een vinger in z'n poepert kreeg om ‘even te voelen'. We hebben ‘m natuurlijk uitgebreid bedankt naderhand, al hadden we niet de indruk dat hij er überhaupt iets tegen in had kunnen brengen. Telkens als we die man zagen die dag (hij moest wachten op lab uitslagen), moesten Lou en ik echt wegduiken achter een muurtje van het lachen en plaatsvervangende schaamte; hij keek zo beteuterd!

Op dinsdag mochten we ein-de-lijk opereren. Lou mocht beginnen met assisteren - we gingen telkens om de beurt - en mocht, hoe kan het ook anders, een man ontdoen van zijn testes (ballen). Lou voelde zich natuurlijk erg vereerd en heeft met alle liefde die ze in zich heeft klemmen vast gehouden en geknipt waar ze knippen kon. Zelf is ze die dag nog vaak in lachen uitgebarsten om het memorabele feit dat haar eerste officiële operatie het verwijderen van een man z'n bron van testosteron en mannelijkheid was.

Dinsdagochtend om 6 uur was ik aan de beurt: een vrouw stond op het punt om te bevallen, maar haar bekken waren te klein waardoor het kind niet op de natuurlijke manier ter wereld kon komen. Het baby'tje zat er al 9 maanden en 3 weken in dus er wat haast met de keizersnee. Dit was ook de reden waarom haar vorige kind is overleden; er rust hier nogal een taboe op het op een niet-natuurlijke wijze bevallen van een kind. De vrouw was ook erg verdrietig voordat ze de OK in ging. Ik was er echter helemaal klaar voor en stond gewapend met een OK-pak, een schort van 10 kilo tegen rondvliegend vocht, nog een extra pak eroverheen, een mutsje, een mondkapje en zware laarzen maar 45 aan de operatietafel. Puntje wat het vermelden waard is: de airco mocht niet aan vanwege eventuele onderkoeling van het kind, dus ik stond al peentjes te zweten voor we überhaupt begonnen waren. De eerste snee was snel gezet en het vruchtwater liep uit de baarmoeder. Oben deed voor hoe ik bovenop de buik moest drukken en met de andere hand, onder assistentie van hem, het kindje eruit moest trekken. Het vloog er werkelijk waar uit, maar zag er niet goed uit. Blauw. De zuster van Maternity trok het kind van de tafel en begon het neusje leeg te zuigen. Ondertussen gebood Oben mij om te placenta eruit te trekken en alsof dat de normaalste zaak van de wereld was en 't al jaren deed, duwde ik m'n hand in haar buik en trok dat ding eruit. Ondertussen vroeg hij tegen niemand in het speciaal: ‘How is the baby?'. Lou riep: ‘Not good! Not good!', ‘What do you mean NOT GOOD?!'. Hij schoot van de tafel af naar het kind en wat er toen gebeurde zal Lou en mij nog lang bij blijven. Hij pakte het kindje bij de voetjes en begon (hard!) tegen het ruggetje te slaan. Geen kik. Hij legde het op een bankje en begon te reanimeren en mond op mond beademing te geven (denk je een enorme chirurg in en een baby'tje van 3 kilo). Niets hielp. Zuurstof werd aangesleept en hij zette midden in het hartje van de baby een spuit met adrenaline om het aan de praat te krijgen. Ondertussen stond ik daar met die enorm bloedende baarmoeder in m'n eentje aan die operatietafel, niet wetende wat te doen. Ik was de enige die steriel stond dus niemand kon me helpen en dat ding bleef maar bloeden! Het was één grote chaos. Jules was ook in de OK dus die gaf me wild zwaaiend met z'n armen allemaal aanwijzing om allerlei klemmen overal te zetten waar ik natuurlijk niks van snapte, dus heb met mijn vingers zo goed en zo kwaad als het ging die vaten dicht gedrukt. Lou was druk aan het filmen en ik gebaarde haar om hulp te vragen aan iemand die ook maar iets wist, echter, mevrouw dacht dat ik op de foto wilde. Zie het resultaat in het fotoalbum. Uiteindelijk, na een tijd die uren leek te duren, kwam er ineens een gesmoorde kreet uit het wezentje. Gered. Godzijdank! Oben snelde weer terug naar de tafel en we hebben de vrouw keurig dichtgehecht. Vlak voor het eind van de operatie had ik inmiddels ongeveer 5 liter vocht verloren en ging ik bijna weer tegen de vlakte, maar Lou was net op tijd om m'n kapje naar beneden te trekken en met een fles water 2 liter vocht in me te gieten. Eind goed al goed, kind en moeder gelukkig! Het kind heeft wel een lange tijd geen zuurstof gehad, dus we zijn erg benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen, maar daar zullen we niet achter komen denk ik...

Daarna volgde 3 liesbreuk operaties die niet heel boeiend waren maar wel leuk om te mogen assisteren. Als laatste deze dag stond een operatie gepland waarbij de baarmoeder van een vrouw verwijderd zou worden, waar een tumor in zat, zo groot dat ze zwanger leek. Buiten mijn assistentie om was er hulp in geroepen van een ander assistent (Amos, echt een schat), wat voorspelde dat het een heftig gebeuren ging worden. We sneden haar open en er kwam toch een tumor te voorschijn waar de voetbal van de Champions League finale bij zou verbleken. We hebben er foto's van, maar voor ieders eetlust en welzijn zetten we deze er maar niet op. Echter, dat ding zat nogal vast. Oben en Amos moesten met hun voeten tegen de operatietafel afzetten om de tumor er uit te kunnen trekken. Ondertussen stond ik natuurlijk enorm in de weg met zo'n afzuigertje waar ik nog mee probeerde te redden wat er te redden viel, waardoor ik nog meer in de weg stond en maar even een stapje terug deed. Toen het eruit was, moesten we alles weer netjes dichtnaaien, vaten aan elkaar verbinden en alles goed achterlaten. Echt, hoe deze mensen weten welk vaatje waar hoort en wat wat is, is ons echt een raadsel, wij zien door de bomen het bos niet meer, maar op één of andere manier kunnen zij in een enorme chaos van vaten, bloed, organen en weefsels een systeem krijgen met een begin en een eind waardoor alles uiteindelijk weer netjes afgewerkt wordt afgesloten. We hebben met grote ogen staan kijken. De vrouw maakt het inmiddels meer dan goed en is ons (why?) erg dankbaar. Aan het eind van de dag waren we echt helemaal kapot, maar supervoldaan om alle vette dingen die we allemaal gezien hebben deze dag.

De dag erna was er een hele vette operatie waar Lou bij mocht assisteren: een jongetje van 8 had een enorm abces boven z'n nieren van een eerder operatie aan zijn darmen, hij was zo ziek, echt heel zielig, we konden het niet zo goed aanzien. Al z'n vaten waren al aangeprikt, maar hij moest nog een extra infuus, dus wilde Oben deze in het vat in zijn nek aanbrengen. Hoe ziek 't menneke ook was, hij kon zich nog wel verzetten, maar hij had hoge koorts, dus ijlde nogal. In zo'n situatie mag je natuurlijk niet lachen, maar iedereen lag wel in een deuk, want er kwam toch een onzin uit dat kleine mannetje! Toen hij eenmaal buiten bewustzijn was, snee Oben zijn buik open en moest Lou als een gek gaan afzuigen aangezien er anderhalve liter pus uit zijn buik kwam! Een deel van de darm bleek ook rot en is er gelijk uitgehaald. De precisie waarmee Oben hecht is echt ongelofelijk, zo secuur en precies, heel bijzonder om te zien. We waren om twee uur 's nachts klaar en helemaal kapot, maar weer helemaal enthousiast door alles wat we hier zien en mogen meemaken. Vandaag, maandag, zijn we bij het mannetje gaan kijken, maar het gaat helemaal niet goed met hem. Hij houdt ontzettend veel vocht vast, geeft over en draait weg met z'n ogen. Hij heeft sowieso een nierprobleem en dat is ook een echt probleem in deze contreien, aangezien de kans dat je hier aan dialyseapparatuur kan komen net zo klein is als de kans dat je hier een sushibar op de hoek tegenkomt. Morgen komt Oben weer en hopelijk heeft hij een oplossing. We zijn erg bang dat hij doodgaat en nu we dit patientje een beetje ‘kennen' wordt dat wel een hele nare gedachte.

Leuk om nog te vermelden is dat we deze week op een rustige dag even in de Nurse Ward zaten te praten met Mispa, toen een leerling-verpleegkundige een kast openmaakte en verschrikt gillend achteruit sprong. Zonder op of om te kijken zei Mispa: ‘O daar zit een kip te bevallen, laat haar maar even.' Lou en ik wisten niet wat we hoorden en gingen snel kijken: er zat oprecht een kip IN het ziekenhuis IN een kast op ziekenhuismaterialen te baren! Dit was typisch zo'n besefmoment dat we in Afrika zijn en moesten zo hard lachen dat de tranen over onze wangen stroomden.

Dit weekend hebben we niks boeiends gedaan. Zaterdag zijn we in het melkzwembad in Buea gaan zwemmen en zondag naar de markt geweest. Deze week gaan we druk aan de slag voor GMSA en zullen hopelijk wel een paar operaties met Oben mee mogen doen. Maandag komen er twee co-assistenten uit Nederland dus voor die tijd moeten we nog even meepakken wat we meepakken kunnen!

Ik ben trouwens niet meer of nauwelijks mobiel bereikbaar omdat mijn Nokia hier in Kameroen heeft besloten om opstandig te worden. Jullie kunnen me bereiken op 0031651105866,nummer van Louise. Op dringend verzoek van haar kant: geen stalkers ajb.

Heel veel liefs uit Kameroen!