Alweer een week voorbij in dit hete maar bovenal leuke land. De tijd lijkt steeds sneller te gaan, terwijl we nog zoveel te doen hebben! We zijn dit weekend officieel op de helft en nu wordt het dus al aftellen naar het eind... En dat nu we er sinds vorig weekend er echt helemaal inzitten, echt ons eigen huisje hebben waar we thuiskomen, precies weten waar de tomaten goed zijn, vrienden met de buren zijn, een schare fans hebben (allemaal onder de 4 jaar en dol op Whitemen) en alle prijzen voor elk product weten. Wat overigens hilarische situaties oplevert als een of andere gogemert ons probeert af te zetten. Lou en Sas zijn namelijk niet voor 1 gat te vangen en poeieren zo'n vent dan ook met recht af en lopen dan triomfantelijk lachend met de verworven buit voor de juiste prijs weg.

Deze week was Oben er weer veel bij, maar waren er niet zo'n boeiende operaties (ja zelfs hier raken we verwend in), zodat we veel tijd hadden om aan het GMSA project te zitten.Met het jongetje waar we het vorige week over hadden gaat het stukken beter en hij hoeft, naar het schijnt, niet nog een keer geopereerd te worden, dus dat is heel goed nieuws. Op dinsdag liepen we naar Mispa toe om te kijken of er wat te doen was, toen we een familie midden op het gras op z'n Afrikaans zagen huilen. Dat is met je handen richting de hemel krijsen, schreeuwen, huilen, op de grond laten vallen en ga zo maar door. We schrokken ons een hoedje! Wat bleek: een vrouw die we de dag ervoor nog hadden gezien was die nacht overleden. Oorzaak onbekend, maar ze had al wel een geruime tijd een bloedsuikerspiegel waar je u tegen zegt, maar waar ze geen insuline voor heeft gekregen. Daar moet de doodsoorzaak dus in zitten, maar niemand weet dat hier zeker en dat wordt ook niet uitgepluist. Heel verdrietig was ‘t en we schrokken er echt van. Overigens gingen die mensen na een paar uur weer gewoon over tot de orde van de dag, omdat een mensenleven hier nou eenmaal minder waard is lijkt het (‘ These are the plans that God has with us' ), wat het voor ons nog verwarrender maakt.

Het project kost een hoop tijd en is veel werk (data in Excel invoeren), maar nu we een systeem voor onszelf hebben verzonnen, gaat het veel sneller en beginnen er zelfs dingen op te vallen in de steekproef van HIV-geteste patienten. Wie weet komt er wat interessants uit.

Op een middag kwamen Vera en Sharon ons halen om 's avonds voetbal te kijken in Banga. Dus zaten we die avond aan een plastic tuinstel met literflessen bier naar een schermpje van 20 bij 30 te kijken met het hele dorp om ons heen inclusief baby's en oma's. Tot onze verbazing mochten deze baby's ook in vol ornaat meedoen en kregen bier van hun ouders!! Het bleek dat ze dat doen zodat deze mormels dan rustig worden en 's nachts niet beginnen te blèren... Halverwege moesten we plassen en zou Vera ons even mee naar de wc nemen. Met het woord wc moet je hier altijd heel voorzichtig zijn, aangezien dat een zeer veelzijdig woord is met meer betekenissen dan jij en ik bij elkaar kunnen bedenken. Ook deze keer was het weer een verassing en mochten we midden op een grasveld met een grootte van honderden vierkante meters plassen naast een boom die er midden op stond. Niks geen bosjes en al helemaal niemand die er van opkijkt. Vooral Lou had het er erg moeilijk mee, maar moest zo nodig dat ze een klein riviertje heeft aangelegd.

Vrijdag zaten we aan onze welverdiende fles witte wijn heftig met Madelon, onze huisgenoot te discussieren over het beleid in het ziekenhuis, wat er mis gaat (wat erg cultuurgebonden is en dus moeilijk te veranderen) en wat er goed gaat, welke mensen we waar zouden kunnen inzetten etc etc. Zij moet de organisatie (die er eigenlijk niet is), weer op de rit krijgen. Heel moeilijk, want het gaat natuurlijk om gevoelige informatie (wie werkt wel/niet goed) en zij moet ook zorgen dat er uiteindelijk daadwerkelijk gereorganiseerd wordt. Doordat we veel van onze tijd thuis aan het project werken, krijgen we veel mee van wat voor een werk ze allemaal doet en waar ze mee bezig is. We zijn inmiddels helemaal gegrepen door haar project, omdat we wel degelijk wat bij kunnen dragen.

Toevallig kwam doctor Oben langs om wat tegen Madelon te zeggen bleef zitten. Dus wij schenken hem een flinke bel wijn (in een longdrinkglas - chique) en beginnen te praten ook over het ziekenhuis. We kwamen goed op dreef en terwijl dr. Oben normaal het hoogste en vooral laatste woord heeft, was hij nu helemaal stil en luisterde geboeid. We hebben gezegd wat ons opviel, wat er beter kan, waar we kunnen helpen en wat simpele oplossingen aangedragen. Het was een tirade waar je u tegen zegt en sloten af met: ‘Dr. Oben, THIS is your chance, there are 5 Dutch girls here, who can help you to rebuild the hospital and make it better, you should take advantage of it now we are here!'. Na wat heen en weer gepraat zei hij ineens heel rustig en beheerst: 'Saskia and Louise, the E.R. is yours. Do everything you want with it to make it work. Get it organized.' We waren best verbaasd, maar vooral heel erg gemotiveerd om het daadwerkelijk aan te pakken. We hebben nu een plan opgesteld in samenwerking met Madelon, waarmee we gaan proberen om de boel daar georganiseerd te krijgen, want het is werkelijk waar een aanfluiting. Er zijn zelfs niet eens pleisters of jodium aanwezig als Oben begint met opereren! Er zitten natuurlijk een hoop haken en ogen aan, je kan niet als bijdehandte Westerlingen even zomaar de boel komen reorganiseren en daarbij is het vaak ook dat zo'n systeem, zodra wij de hielen gelicht hebben, niet meer werkt of wordt gebruikt. Daarom beginnen we heel klein, zoals de aanschaf van bakjes voor hechtdraad, de OK opruimen en schoonmaken, misschien een likje verf en we gaan kijken hoe ver we komen. We hebben vandaag heel kritisch gekeken in de OK en zien veel punten van verbetering, al zijn ze maar klein. Een nieuwe kast met een hoop schapjes kan daar al een wereld van verschil maken. Maar we hebben nog maar 5 weken EN gmsa, dus we moeten echt aan de slag. We hebben er wel echt veel zin in en het zou heel bijzonder zijn als we hier ook maar iets kleins zouden kunnen betekenen.

Vanochtend kregen we het droevige nieuws dat dr. Kome, de arts waar we de eerste drie weken mee mee hebben gelopen, overleden is. Hij was wat ziekjes, maar dat hij zou overlijden had niemand verwacht. We hoorden het krijsen en huilen van de zusters tot in onze slaapkamers en de sfeer is heel verdrietig hier vandaag, iedereen is heel down. We wachten op de planning van de familie met betrekking tot de begrafenis, maar we willen er wel graag heen, we waren er echt ontzet over en aangedaan! Vandaar niet zo'n lange blog deze keer, maar we proberen er vandaag nog wat foto's op te zetten. Morgen gaan we naar Douala die twee meisjes ophalen en lunchen in ‘ons' hotel, waar we al weken naar uitkijken!

Hele dikke zoen uit Kameroen en we houden jullie op de hoogte!