Kameroen week 2

Kameroen

Week 2

Gelukkig weer even een internetcafé gevonden om onze verhalen te delen en het gevoel te hebben dat we nog deel uitmaken van deze wereld!

Zoals eerder vermeld hadden we zondag de ‘Sendforward ceremony’ van de pastor waar Lou en ik allebei geen fijn gevoel van in de onderbuik krijgen; beetje het type van “ You can give without loving, but you cannot love without giving”. Oftewel: “Geef me je geld”. Dat was ook wat er gebeurde tijdens deze dienst. Wij waren als Westerlingen natuurlijk precies op tijd, een klassieke fout in deze oorden, er was werkelijk nog niemand. Een grote hal die dient als kerk was helemaal versierd met paars zilveren stof en er stonden heel veel stoelen. Big happening dus. Anderhalf uur later dan gepland begon de ceremonie met veel gezang, geklap en Praise the lord Halleluja Amen. Ondertussen werd er veel gespeecht over de pastor en werd er om de zoveel tijd een gelegenheid ingelast om geld te kunnen doneren. Daar zat die dikke pastor op de bank naast zijn nog dikkere vrouw en zes kinderen te lachen en te lachen om wat hem allemaal toekwam. Lou en ik hebben ook heel eerbiedig 50 cent gedoneerd. Het gezang en geklap ging maar door en door. Leuk, dachten Lou en ik, om dit eens van dichtbij mee te maken. Na 2 uur vonden we het wat minder leuk en na welgeteld 7 uur konden we van ellende niet meer zitten, hadden we blaren van het klappen en zingen kon je het ook niet meer noemen. We vonden het als VIPs (jaja) niet netjes om eerder weg te gaan, dus waren we helemaal kapot aan het eind en vonden we wel dat we een biertje en zelf geïmproviseerde bruchetta’s verdiend hadden.

De dag erna hadden we het een beetje geschoten met dat Lord gedoe, maar toch hoorden we ze alweer klappen en zingen vanuit ons vertrek. Met een zucht erheen, en vrolijk meedoen, daar zijn we inmiddels goed in geworden. Ik werd tevens deze ochtend wakker met zoveel rode bulten op m’n lijf dat het leek alsof een paar muggen disco in m’n klamboe hadden gehouden. En jeuken!! Ik werd niet GOED! Dus ik zei tegen Mispa, onze surrogaatmoeder en tevens hoofdzuster, dat ik met een klein probleempje zat. Die zag mijn bulten en vond het ook echt niet normaal. Dus ik naar Dr. Kome die me na de aanblik van mijn nieuwe aanwinsten en m’n slip een injectie Dexamethason in m’n bil voorschreef en een antiallergie kuur gaf voor 7 dagen; het blijkt een infectie van binnenuit te zijn waardoor die dingen uit het niks opkomen waar ze maar willen. Na een paar pillen begon het ergste weg te trekken en hoewel er nog steeds bijkomen, gaat het beter.

Jonas, onze grote held met nog grotere wond op z’n been, stond op een avond met één van onze verpleegstervriendinnen Sharon, bij ons in de keuken. Met als gevolg dat we met z’n vieren gegeten hebben van de eerste, allereerste maaltijd van eigen hand met louter plaatselijke ingrediënten. En het was nog lekker ook! De slechte vooruitzichten op het gebied van voedsel beginnen te transformeren tot het ‘zin-hebben-in-maken-van-dingen’, wie had dat gedacht!! Het gaat echter niet altijd van een leien dakje, aangezien hier om de haverklap de elektriciteit uitvalt of het gas op is, of er weer 100 muggen zijn, reuze libelles in je keuken en ga zo maar door.

Dinsdag gingen we vaccineren met een aantal verpleegsters in een dorp verderop. Dit is ook weer een hele happening op zich. Er wordt een tafeltje neergezet, wat er toevallig al staat, waar alles op uitgestald wordt. Dan komen nieuwsgierige buurtbewoners allemaal kijken – veel hebben ze immers niet te doen op een dag – en kunnen ze in de rij gaan staan voor een vaccinatie. We vaccineerden vrouwen tegen tetanus, een schrijnende aandoening. De helft wist alleen niet waarvoor ze in de tij stonden, maar het is gratis dus waarom niet? Het was absurd warm en Lou en ik moesten onze witte jas aan doen. Uren gingen voorbij en de zon scheen zo fel op onze bol. We hadden geen water of eten en kregen naar ons idee al zonnesteek verschijnselen. Op een gegeven moment begon m’n koppie een beetje te draaien en voor ik het wist kreeg ik het gevoel dat ik over moest geven en viel ik flauw. Ik ben nog nooit flauwgevallen in m’n leven, dus ik schrok me dood, wist niet wat het was en dacht dat het aan de medicijnen lag die ik slikte voor die allergie. Lou kreeg het ook even Spaans benauwd toen ze m’n schijnbaar witte hoofd en blauwe lippen zag. Maar ik kwam snel weer bij en kreeg water. We zijn toen maar naar huis gegaan, we zijn gewoon niet gewend aan die temperaturen hier!! Kort naslagwerk in het farmacotherapeutisch kompas leerde ons dat die medicijnen bloeddrukverlagend werken dus was ’t snel duidelijk. Gelukkig was mijn engel Lou heel lief en heeft eten voor me gemaakt! Daarna ging het veel beter en waren we stiekem blij dat we even vrij hadden die dag…

In het ziekenhuis gebeurt op dit moment weinig tot vrijwel niks. Er is geen arts en alles wordt uitgesteld tot eerdergenoemde Dr. Sammy Oben komt, plastisch chirurg, opleiding in België gedaan, spreekt dus vloeiend Engels en is door alle verhalen praktisch God voordat we hem überhaupt gezien hebben. Op deze dagen zijn ook alle operaties gepland dus dan wordt het – is ons gegarandeerd – een stuk spannender. Zusters hangen de hele dag een beetje op bankjes in een wit klassiek jurkje met een wit befje op hun hoofd en zingen de hele dag – wat een verrassing – God verheerlijkende liedjes.

Op vrijdag was het weer zo’n dag dat er niks spannends voor ons in het vooruitzicht was, echter, er kwam een vrouw binnen die klaar was om te bevallen. Onze eerste bevalling!! Het hoofdje lag aan de andere kant van de buik (stuitligging), waardoor een normale bevalling niet mogelijk was. Nu werd het voor ons natuurlijk helemaal leuk, aangezien we ook nog nooit een keizersnee hadden gezien! Wij een OK-pak aan, wat op zich te vergelijken was met die uit Nederland. Toen we echter naar schoeisel vroegen kregen we – ja je leest het goed – SLIPPERS!! Alle mensen in de OK op de chirurgen na, staan op slippers! Wel gedesinfecteerd, maar daar is dan ook alles mee gezegd. We waren natuurlijk erg voorzichtig met rondvliegend bloed en de kans op HIV-besmetting, maar we vonden het toch een vreemd gebeuren… De buik werd gedesinfecteerd en de vrouw onder narcose gebracht met ketamine (een paardenmiddel) en de buik opengesneden. Bloeddruk wordt bijgehouden door een verpleegster die de hele tijd die bloeddrukband oppompt om haar arm en dan meet, heel primitief. Ze hebben nog net een saturatie-meter om de hoeveelheid zuurstof in het bloed bij te houden. Voor de rest is er totaal geen apparatuur of iets.

Al heel snel kwam het kindje tevoorschijn. Het bewoog niet en was ook helemaal blauw. De hoofdzuster van de maternity pakte het kind, zoog het neusje leeg en kwam tot de conclusie dat reanimeren niet eens zin had. Dood. Louise en ik keken elkaar aan en moesten wel even slikken. Het kind werd in een doek gewikkeld en tussen alle steriele (!) materialen gelegd. Veel tijd om er aandacht aan te besteden was er niet aangezien de moeder maar bleef bloeden. Ze hebben hier ook geen afzuigapparaat dus al het bloed loopt gewoon op de grond. Ik hoop dat ik de foto erop kan zetten waarop je het goed ziet. Het verhaal was dat de placenta gescheurd was van de moeder en het kind al een tijdje dood was. De moeder was er echter van overtuigd dat het kind gewoon leefde en wilde perse een natuurlijke bevalling. Die mensen komen hier soms zo naïef en dom over!! Door het ziekenhuis is ze toen gewoon naar OK gereden voor de operatie, om haar eigen leven te redden. Grote bloedstolsels kwamen uit haar buik, veel ook. De chirurg liet ons de scheur zien, ’t was niet zo’n kleintje ook. De moeder heeft dus in totaal 2 liter bloed verloren. Dat moet ergens vandaan gehaald worden voor een transfusie en dan zit er maar één ding op: het bloed wordt snel geprikt en naar het lab gebracht. Daar bepalen ze de bloedgroep (weten ze niet van te voren!) en dan wordt er een leerling-verpleegkundige gezocht met dezelfde bloedgroep die doneert. Zo gaat het hier altijd schijnbaar. Het meest bizarre voor ons was het feit dat die moeder wel 3 keer wakker werd TIJDENS de operatie!!! Echt ongelofelijk. Dan spoten ze wel weer een klein beetje in, maar dan werd ze na 10 minuten wel weer wakker, zo raar. Daar deden ze echt totaal niet moeilijk over en toen ik er naar vroeg bleek het de normaalste zaak van de wereld te zijn hier, gewoon terwijl de patiënt nog helemaal openligt! De moeder is nu weer bij en krijgt bloed. Haar man is nergens te bekennen. Het kindje hebben ze bewaard, zodat ze het nog kunnen zien, afscheid van kunnen nemen en zelf begraven.

De moeder waar ik het vorige keer over had met de diabetische voet is niet meer teruggekomen. Bij navraag zei de arts dat de dochters ook sowieso niet naar een ander ziekenhuis waren gegaan met die moeder maar dat ze de eerste keer kwamen om bevestigd te krijgen dat de moeder opgegeven was, niet meer te redden en ze dus hun geld aan andere dingen konden besteden. Lou en ik schrokken daar erg van, maar dat is hoe het gaat hier, alles is geld geld geld.

Er ligt hier één kind met een nefrotisch syndroom, een aandoening in de nieren waardoor het vocht niet meer via de urine wordt afgescheiden en dus blijft al het vocht in het lichaam. Het kind kwam werkelijk aan als een Michelin-vrouwtje, helemaal opgezwollen, haar ogen kon ze niet meer open doen en in haar buik leek wel een vijfling te zitten. Ze is pas acht. Moeder heeft maar een beperkt budget voor medicijnen waardoor ze in eerste instantie vooruit ging, maar toen wij op een ochtend weer langsgingen, was ze weer terug bij af: het geld was op.

Hoe jullie het nu lezen, lijkt alles heel schrijnend, mensonterend en niet te behappen – dat is het ook. Echter, als je er midden in zit ga je zo mee met de cultuur van die mensen hier, het lijkt voor ons veel minder erg dan als we het verhaal van iemand anders zouden horen. We moeten echt tegen elkaar zeggen: dit was echt heel erg hè? De besefmomentjes komen op hele rare ogenblikken, als je ze niet verwacht, dan is ineens alles zo in en in triest. De mensen tonen hier zo weinig emotie, bijna eng. Soms zitten er patiënten voor consult die heel rustig zeggen dat ze doodgaan van de pijn en er niet meer tegen kunnen, maar je zíet niks aan ze, zo bizar. Ook bij verdriet wordt er niet gehuild en bij geluk ook niet echt gelachen. Het enige moment dat ze echt emoties tonen is als ze bidden. Dan gaan ze huilen, lachen, druk bewegen. Het lijkt wel of dat het enige moment is dat ze dat officieel mogen. Ondanks alle narigheden en voor ons nog ‘rarigheden’, proberen we vast te houden aan de momenten dat een kind wel gezond geboren wordt en mensen genezen naar huis gaan.

We maken gelukkig ook veel leuke dingen mee! We waren bij Vera en Sharon uitgenodigd om te komen eten en kregen echt Afrikaans eten: een kneedbare bal van zoutig spul met (zelfgeplukt) gras met allerlei kruiden en harde stukken er doorheen. Gelukkig hebben we gezegd dat Lou vegetariër is want op al het vlees en vis hier zitten duizend vliegen met bijbehorende bacteriën. Afrikanen beschouwen sommige dingen alleen niet als vlees. Zo gebeurde het dat ik die harde stukken aan de kant schoof, omdat ik er toch een beetje wantrouwig tegenover stond, maar Lou – de stoerheid zelve - schoof dat ding naar binnen, waarna er fijn medegedeeld werd dat het koeienhuid was. Dat kun je toch wel eten als je vegetarier bent?! Ik rolde over de grond van ’t lachen, Lou keek ondertussen of ze water zag branden en werd ter plekke niet goed, haha! Maar ze heeft het overleefd gelukkig.

Dit weekend zijn we naar Buea geweest, daarover volgende keer meer, want 't was weer een belevenis van heb ik jou daar!

Ik hou jullie op de hoogte, veel dank voor alle lieve berichtjes, daardoor blijven we op de been!!!!

Heeeeel veel kussen en liefs!

Kameroen week 1

Kameroen. Tja. Wat valt erover te zeggen. Louise en ik zitten momenteel in diep, diep, echt Afrika. De laatste blanke was hier een jaar geleden en de hele dag wordt er 'Whiteman! Whiteman!' geroepen zijn daarom ook de attractie van de dag voor velen met onze melkflessen...

Na een wat vertraagde vlucht van 22 uur, waar we volgens de stewards maar aan moesten gaan wennen, kwamen we aan op Douala Airport. Ook wel te interpreteren als een fabriekshal met een lopende band. Angstig als we waren dat onze bagage door een duister type ontfutseld was, stonden we een half uur later met gelukkig alle koffers naar een massa van wel 50 negers te kijken. Of we naar huis gebracht wilde worden... Maar onze vrienden van het ziekenhuis stonden met bordjes met onze namen erop te zwaaien en zo zaten we een gevecht met koffers in de achterbak en een half uur later met 3 negers in de auto naar Banga Bakundu. Normaal een tocht van anderhalf uur, maar wij hebben er keurig 5 uur over gedaan; brood halen, tanken, ander brood voor de chauffeur, water halen en zo bedachten ze elk half uur wel weer iets om voor te stoppen en te ouwehoeren. Ondertussen wisten wij niet wat we zagen; dit gedeelte van Kameroen ligt in de bush bush, dus overal groen, palmbomen etc etc. Daarnaast was iedereen natuurlijk pikzwart om ons heen en het verkeer was levensgevaarlijk. Gelukkig is Shabba een goede, betrouwbare chauffeur die ons nu ook van hot naar her brengt.

Bij aankomst werden we naar het guesthouse geleid; een groot huis met woonkamer en 3 slaapkamers. Wat luxe zul je zeggen. Niets is echter minder waar; alles is heel oud en vies, geen stromend water en de ijskast doet écht z'n best, maar de kou die daaruit voortkomt houdt nog geen chocolaatje in z'n originele vorm. We hebben wel een supermooie veranda met een gezellig zitje. Ik hoop dat ik er wat foto's op kan zetten. Verder hebben we een huishagedis (Sjaak), kippen en een haan die we 's ochtends wel kunnen vermoorden met 1000 vliegen eromheen, een muis (of meer), een kakkerlak die zich erg thuisvoelt in de ijskast en wat rooie reuzemieren die onze stekje ook te gezellig vinden om in te ruilen voor de buitenlucht. Er is ons al Rambo insectenspray aangeraden die we zeker aanschaffen dit weekend.

We wassen ons met water uit een ton waar insecten ook een zwembad van hebben gemaakt. Geen stromend water dus. Je waardeert ineens zo wat je hebt in Nederland.. Gek is dat bijna iedereen heeft hier een tv heeft en een mobiel (heel goedkoop bellen hier!), maar dus geen basis dingen als stromend water, een normale ijskast etc etc.! Heel primitief allemaal! Electriciteit valt ook om de haverklap uit, wat irritant is met de ventilator die nog het enige briesje geeft onder de snikhete klamboe.

We zijn inmiddels een paar dagen verder en ik kan niet anders zeggen dat alles snel went. Soms voelt het echt alsof we in een documentaire zitten met alles wat we om ons heen zien. De ochtend na onze aankomst moesten we om 7 uur in het ziekenhuis zijn. Elke morgen is daar om deze tijd de ‘devotion'; het prijzen van de heer , luid zingen en klappen en er helemaal in op gaan. Nogal aanpassen dus als je een Senseootje met de NRC Next gewend bent... We lagen de eerste keer natuurlijk helemaal in de een deuk, maar ook dit went; het is zelfs wel lekker om 's ochtends een beetje wakker te worden, te klappen en te zingen dat we zo van Jezus houden.

Het ziekenhuis zelf is net zo oud en vies als alle huizen eromheen. Er is daar echt oprecht bijna niks.. Toch liggen er patiënten, die uiteindelijk ook weer beter naar huis gaan. Alle nieuwe patiënten melden zicht bij een soort geïmproviseerde receptie na lang wachten. Dan moeten ze weer lang lang wachten tot de arts ze ziet (waar één van ons telkens bij is; dit wisselen wij per dag) . Er is één arts aanwezig die ook niet echt haast heeft en dus lekker chillt tussen alle patiënten door. Na de arts worden patiënten die voor het lab uitslagen nodig hebben daar naar toe verwezen, daarna naar de pharmacie en als ze opgenomen moeten worden, moeten ze daar ook weer voor in de rij gaan zitten. Ook spoedgevallen.

Nou zul je denken; kunnen die mensen dan niet sneller werken? Wij hebben zelf ook ondervonden dat dat gewoon niet mogelijk is, het is hier zó warm!! We drijven echt onze kleren uit, vooral omdat wel een lange broek aanmoeten mbt de muggen die ons ook het leven zuur maken. Louise kon d'r lol niet op na de eerste nacht; ik was niet om aan te gluren, hélemaal onder de rode bulten.. Ik zit nu op een aantal van 50 ongeveer.... Tel uit je winst. Buiten de jeuk die niet te doen is, heb je per beet ook gewoon een hele grote kans op het krijgen van malaria. En dus lopen wel met 32 graden en een luchtvochtigheid van 90% (maakt gevoelstemperatuur 50 graden) in een lange broek met lange mouwen. Geen feest dus.

Wat hier opvalt is dat alles om geld geld geld draait. Onze vriend Mgoba (wij noemen 'm Jules) zegt zelfs z'n eigen vrienden niet te vertrouwen; iedereen zet elkaar af hier. Helemaal omdat wij Whiteman zijn, denken ze dat wij in zeven sloten tegelijk lopen... We hebben het geluk dat de mensen die voor ons waren een boek hebben gemaakt met daarin alle vaste prijzen m.b.t taxi's, eten, etc etc, heeel fijn, we slepen het ook overal mee naar toe. Buiten het afzetten om, kosten medische behandelingen natuurlijk ook geld. Om die reden zijn de gevallen die in het ziekenhuis binnenkomen vaak heel ernstig, omdat mensen net zo lang wachten tot het 'vanzelf overgaat' totdat het niet meer gaat en ze wel naar het ziekenhuis moeten. Deze week hebben we echt schrijnende gevallen voorbij zien komen. We waren net ons avondeten (als je het zo mag noemen) aan het maken toen 1 van de nurses ons kwam halen voor een speciaal geval. Op een houten bankje lag een vrouw van rond de 40/50 te creperen en kapot te gaan van de pijn. Haar voet was gewikkeld in een doek waar allemaal vliegen op zaten. Samen met Jules, die ons had laten halen, hebben we de doek eraf gehaald en kwam er een diabetische voet te voorschijn waar je u tegen zegt. Dat wil zeggen: vlees wegrottend tot op het bot en een stank die niet te omschrijven is. Louise ging bijna van haar stokje. Gevolg: been moet geamputeerd worden tot boven de knie. De onderhandelingen die daaraan vooraf gaan waren wel het meest opzienbarend: in de OK met de dochter staat de chirurg doodleuk mee te delen dat dat been er af moet, dat er meteen betaald moet worden, maar dat de chirurg die het moet uitvoeren (Dr. Sammy Oben) een stad verderop zit, Yaounde, en dus niet kan komen. Dat wil zeggen dat ze de vrouw tot die tijd moeten verzorgen, de voet operatieklaar moeten maken zodat het zondag zo snel mogelijk kan gebeuren. Echter, de familie heeft geen geld voor de gaaskompressen, de ziekenhuisopname (voor ons 1,5 euro per dag), en schoonmaakspullen om de voet te reinigen. Ze hebben de vrouw weer mee naar huis genomen en we hopen dat ze het tot zondag overleeft en de infectie niet opkruipt, zodat het been er dan alsnog af kan en ze nog verder kan. Ook wel een interessante operatie voor ons. De dochters begonnen te huilen naast hun moeder en zo'n arts zegt dan: 'There is no reason to cry'. Punt. Zo zielig, ik wilde ze echt gaan troosten, maar durfde dat niet echt en voelde me ook niet in de positie.

Verder is er Jonas, die er al drie weken ligt, een schattig jongetje van een jaar of 8. Die heeft een tijd geleden z'n been gebroken en een infectie in z'n bot in z'n schenen gekregen. Dat hebben ze goed geopereerd maar de wond moet nu helen. Het scheen er nog erger uit gezien te hebben, maar toen ze het gaas er gister afhaalde, zag het er nog steeds vreselijk uit; het onderbeen ligt tot het bot open. Desondanks bleef het ventje zo sterk, echt heel knap. Lou had weer even een moeilijk momentje en moest met een lijkbleke kop even gaan zitten. Naderhand hebben we hem een prikbordje van de Zeeman van 50 cent gegeven wat hoogstwaarschijnlijk z'n leukste cadeau ooit is geweest, gezien z'n reactie.

Ernstig is ook het aantal malariagevallen en het aantal mensen/kinderen met gastroenteritis, oftewel alles ontstoken in het verterende deel van je lichaam. Sommige moeders wachten zo lang met het komen naar het ziekenhuis met zo'n klein kindje, Louise en ik worden er af en toe gewoon zo boos van! Maar je kan niks en dat maakt het wel moeilijk hier, je staat erbij en je kijkt er naar.. 1 kindje had al zo'n hoge koorts, dat het al begon te ijlen en tegen convulsies aan zat.. Snel een doek met koud water nat gemaakt het het kindje ingewikkeld om de temperatuur van buiten af omlaag te krijgen. Het reageerde nauwelijks, zo ontzettend ziek. Dan moet er in zo'n klein handje ook nog een infuus, wat natuurlijk het einde van de wereld betekent voor zo'n kind. Huilen, krijsen uit de tenen, niet om aan te horen.. Het gaat beter met het kind, maar nu is er geen geld om ORS of voedsel te geven dus het wordt alsmaar niet beter, heel zielig. Sommige moeders kijken ook zo dom en onnozel, dat je ze bijna door elkaar zou willen schudden en zeggen 'Halloooo!! Je kind is ziek!!', maar wij weten ook wel dat je daar uiteindelijk geen vrienden mee maakt.

Nu we een beetje aan het leven hier gewend zijn, gaan we ons concentreren op het project waarvoor we hier zijn: Give Milk Stop Aids. De nurse die hierover gaat is Mary, die is momenteel op vakantie, dus we hopen dat ze snel terugkomt zodat we kunnen beginnen aan het verzamelen van gegevens en de database te updaten.

Dit weekend zijn we in Muyuka, een dorp verderop. Wederom grote hilariteit toen wij uit de taxi stapte als the Whiteman; het begint te wennen. We hebben een hotel gepakt voor 15 euro voor 2 personen, eindelijk airco en even lekker slapen. Echter, de muggen hebben me weer niet met rust gelaten en zit weer helemaal onder, zelfs Louise begint medelijden te krijgen.. Morgen om 9 uur is er een mis in de kerk voor het afscheid van de pastor en zal het wel weer helemaal los gaan met Halleluja en Praise the lord. De mensen in de compound waar we wonen, hebben al voor ons gekookt en zijn ook al een keer bij Jules wezen eten, de mensen zijn ongelofelijk aardig en gastvrij hier, kunnen Nederlanders een voorbeeld aan nemen!

Vaak kijken Lou en ik elkaar aan en schieten dan volledig in de slappe lach met de gedachte 'Wat DOEN wij hier!!!'. Alles is wel echt te vet om te zien, hoe deze mensen hier leven en hoe wij aankomende tijd ook moeten zien te overleven. Eten is niet voorradig en alles wat we gewend zijn in Nederland is hier precies niet te koop. Dus we zijn aan het improviseren van heb ik jou daar en hopen elke dag dat we weer iets op tafel krijgen. Maar tot nu toe gaat het goed met de Chicken Tonight en pindakaas van Jetje, als die op zijn kijken we wel weer verder!

Nou het is een heel verhaal geworden, ik zal proberen het volgende keer wat korter te houden! Er zijn gewoon zoveel indrukken nu! Ik ben hier in Kameroen gewoon nog even bereikbaar op m'n Nederlandse nummer, wel zo makkelijk. Ik ga nu proberen wat foto's erop te zetten.

Hoop dat alles goed gaat in Nederland, kunnen jullie me mailen als er iets bijzonders gebeurd?? Wij zijn hier namelijk TOTAAL afgesloten van de buitenwereld!!
Leuk om wat te horen van jullie!

Hele dikke kus en heel veel liefs uit Kameroen!!!

xxxxxxxxx