Als allereerst: veel, heel veel dank voor alle gulle donaties die we hebben mogen ontvangen van jullie!! We hadden niet verwacht dat jullie massaal zouden gaan storten, maar wij, en natuurlijk het ziekenhuis, zijn er ontzettend blij mee!! Verderop in het verhaal kunnen jullie lezen wat we er onder andere mee hebben gedaan tot nu toe. Het overige geld gaat, zoals gezegd, naar Mbu James van de pharmacie voor de aanschaf van medicijnen! Nogmaals heel veel dank!

Deze week is het verhaal ietwat vertraagd door de vele dingen die ons overkomen zijn! Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de opa van Louise is, na een ziektebed, afgelopen zondag overleden. Naast het verdriet bracht dit natuurlijk ook veel hectiek met zich mee: zou ze teruggaan? Zijn er tickets? Komt ze daarna weer terug naar Kameroen? Etcetera etcetera. Je kunt je voorstellen dat het een chaos was! Na vele telefoontjes, mailtjes en overpeinzingen, zit Lou momenteel in het vliegtuig terug naar Nederland. Donderdag is de begrafenis en ze komt (godzijdank!) zaterdag terug met haar moeder om de laatste week nog even goed mee te maken. Hoezee voor de verzekering. Voor Lou is de omschakeling groot; zo zit je met een babyneger op schoot en zo zit je in het vliegtuig een tekst voor je opa’s begrafenis te bedenken.

We hebben deze week een crisisweek gehad aangezien alle, maar dan ook echt alle apparatuur die we mee hadden kapot is gegaan: telefoons, ipods, camera’s, laptops en onze usb met alle foto’s zit vol met virussen... Heeft waarschijnlijk toch met de luchtvochtigheid te maken. Balen is het wel. Hopen dat alle foto’s heelhuids Nederland bereiken!

Vorige week zaterdag hebben we voetbal gekeken. Het is bij ons een uur eerder, dus om half 1 zaten we met een oranje pak, oranje nagellak, oranje pet, oranje schmink en oranje slip voor de tv in Muyuka tussen 30 negers. Die vonden het maar wat grappig. Hilariteit alom toen Lou en ik met hand op de borst het volkslied mee stonden te zingen, want ja, het blijft toch je kikkerlandje. We zaten er zo lekker in dat we gelijk ook maar even de wedstrijd van Ghana hebben meegepakt. Toen we de wedstrijd van half 8 ook nog wilde gaan kijken heeft Vera ons mee naar huis gesleurd onder het mom ‘nu is het wel genoeg geweest’. Na even tegenpruttelen toch maar in de auto terug gaan zitten, Kameroen in het donker; beter van niet.

De dag erna zijn we weer vis in Limbe gaan eten en op tijd gaan slapen. Dat was echter niet van lange duur, aangezien er om 12 uur een nurse op de deur stond te bonken: “Doctor! Doctor!”. Ze moest die andere tante hebben die bij ons in huis woont, maar een Emergency laten we niet aan ons voorbij gaan natuurlijk! Wij snel naar het ziekenhuis en zagen daar een extreem bezorgde familie voor de OK staan. Wat was het verhaal: een gezin (man, vrouw, twee kinderen) was door dieven overvallen. De vrouw is weggevlucht, de kinderen waren ongedeerd, maar de man hebben ze niet laten gaan. Hij was aangevallen met een kapmes waar ze struiken mee omver halen, een soort Samurai-zwaard. Wij vol verwachting de OK in en de man lag al op tafel. Zijn linkerschouder was tot op het bot open op de rug en de hele spier was doorgesneden. Het probleem was dat hij net had gegeten en ze hier alleen kunnen verdoven met ketamine. Ketamine kan bij een volle maag voor overgeven zorgen met als gevolg stikken. Je raadt het al: de man werd gewoon bij kennis geopereerd. Alleen een paar oppervlakkige prikken konden de huid verdoven, maar dieper ging het niet. Het was echt vreselijk om te zien. De mensen hier hebben een pijngrens waar je u tegen zegt, maar zelfs deze supergespierde, sterke dertiger kermde en schreeuwde het uit van de pijn toen dr. Oben de spieren aan elkaar hechtte. Lou moest weer even gaan zitten... De gapende wond is keurig dicht gehecht, maar de man had veel bloed verloren dus was in de dagen erna nog slapjes. De pijnen die hij heeft moeten doorstaan werken ook niet echt mee aan het herstelproces. Nu maakt hij het gelukkig goed. Om twee uur rolden wij ons bed in. Weer wat gezien en opgepikt.

De dagen erna zijn we heel druk geweest met het kopen van dingen voor de OK. We moesten daarvoor naar Kumba, een stad een half uur verderop. We hebben bakjes gekocht, wasmanden, spijkers, kleerhangers en ga zo maar door. De hele dag hebben we lopen struinen in de bloedverziekende hitte, maar met resultaat! Aangezien Louise nu naar huis is, kan zij nog even snel naar Ikea o.i.d. om de resterende bakjes en benodigheden te kopen waar we hier niet goed aan kunnen komen, een klein gelukje bij een groot ongeluk. Zodra alles af is, wat we maandag gaan afronden met de moeder van Lou erbij, zetten we zo snel mogelijk foto’s op de site! De kapjes en maskers zijn bij de naaister en die halen we vrijdag op.

Deze week hebben we ook een afscheidsfeestje voor Vera en Sharon gegeven, aangezien ze een laatste dag in het ziekenhuis hadden. Nasi met pindasaus (met dank aan de pakketjes van Jet), zelfgebakken cake, kaarsjes, ballonnen en een cadeaupakketje met lelijke nagelijk, nog lelijkere lipgloss en een redelijk oke armbandje, roerde ze bijna tot tranen. Missie geslaagd.

Toen we met z’n vieren eens rustig aan de tafel zaten met laptops (je bent en blijft een westerling), boekjes of een tijdschrift, werden we ineens opgeschrikt door panisch gekrijs uit de kamer van Madelon. Het hield maar aan en we sprongen op om te gaan kijken. Ze stond trillend als een rietje voor haar klerenkast en we keken allemaal tegelijk naar drie baby-muisjes met een kaal vachtje. Je kunt je voorstellen wat dat teweeg bracht bij vijf meisjes: paniek en gegil alom. Wie gaat ze weghalen? We hebben nog net niet hoeven loten; ik probeerde de dapperste te zijn. Ook trillend als een rietje heb ik die kleintjes (die uiteraard groot worden) op een papiertje geschoven. Doodeng. Een voor een heb ik ze met Ingrid naar buiten gebracht. Maar het feest was nog niet over. Toen Madelon en ik haar koffer verschoven, zat daar in vol ornaat de aanstichter van al deze ellende: Moeder Muis. Mét nog een babymuis. Dat beest schoot door onze benen heen en we schreeuwden het uit. Het duurde oprecht een kwartier totdat we weer bijgekomen waren van de schrik. Babymuis 4 ook buiten op het gras gezet. Moeder Muis heeft het er niet bij laten zitten; ze heeft Madelon ’s nachts geterroriseerd door de hele kamer rond te rennen, op zoek naar haar kinderen. In een helder moment bedacht ze dat die misschien ook wel in de klamboe van Madelon zouden kunnen zijn, wat een startsein was voor Madelon om om 4 uur ’s nachts weer iedereen wakker te krijsen. Moeder Muis en kinderen zijn – voor hun eigen bestwil zullen we maar zeggen – de dag erna door de buurman vermoord. Wreed, maar noodzakelijk.

Ingrid en Ilse hadden deze dag een hele heftige ervaring die wel het vermelden waard is. Ze zaten met mij op de veranda en werden gehaald door een paar panische nurses omdat er geen dokter was. Ze hebben wel wat co-schap ervaring, maar daar is dan ook alles meegezegd. Gespannen liepen ze naar het ziekenhuis en troffen daar een vrouw aan, liggend op een onderzoekstafel met tien nurses eromheen die, op een na, allemaal niks deden (what’s new). De vrouw was buiten bewustzijn en de nurse die bezig was, was een infuus bij haar aan het prikken. Het geval wil, iets wat Ingrid en Ilse meteen zagen, dat de vrouw al dood was. Al veertig minuten. Met trillende handen hebben ze de dood vastgesteld door ademhaling, pols en pupilreflex te testen maar de uitslag was onverbiddelijk. Toen de midwife kwam om te kijken, heeft zij de dood ook bevestigd op aandringen van Ingrid en Ilse, ze zijn immers maar studenten. Op de vraag of de familie al ingelicht was antwoordde ze bevestigend, zodat ze zich gerust voelde om te condoleren. Helaas antwoorden mensen hier vaak op vragen die ze eigenlijk niet begrijpen omdat het Engels te anders is en zo kwam het dat de familie nog helemaal niet ingelicht was. Dit had als gevolg dat Ilse heel meelevend zei: ‘I am really sorry that she is gone’ en vervolgens door een panische zoon naar de keel gegrepen werd. Gelukkig grepen omstanders in. Er was geen kwade opzet, gewoon blinde paniek. Haar dochter van tien gooide zichzelf op de grond en huilde en schreeuwde. Helemaal ontdaan kwamen ze weer thuis en een paar tranen als reactie op de af en toe absurde gebeurtenissen waren niet te voorkomen. ’s Avonds in bed hoorde we de familie nog krijsen en zingen voor het morturarium. Ook dat is Afrika.

En toen was het donderdag. Nederland – Kameroen. De vraag of wij deze dag voor Kameroen of Nederland zouden zijn was toch wel de domste die we tijdens ons hele verblijf hadden gehoord. In bovengenoemde outfits paradeerden we met z’n vijven (en Vera + oranje Holland pet) naar Muyuka, onze vaste stek. Deze keer vonden onze vrienden die de vorige keer zo moesten lachen het allemaal wat minder grappig. Maar dat liet ons natuurlijk niet tegenhouden om luidkeels te juichen, springen, omhelzen en blij te zijn als er werd gescoord. Ze vatten het sportief op en werden aan het eind zelfs gefeliciteerd. Het is wel echt heel bijzonder om in Afrika te zijn tijdens het WK, alle Afrikaanse landen steunen elkaar door dik en dun, want wat zou het fantastisch zijn als er een keer een Afrikaans land zou winnen! Helaas is alleen Ghana nog over, the Black Lions, en hopen ze vurig dat ze verder komen dan de kwart finale. Dat gevoel delen wij overigens ook na bekendmaking van onze tegenstander aankomende vrijdag... Maar we houden goede hoop.

We hadden grootse plannen voor het weekend om naar een hotel bij het strand te gaan, echter, een visje van de dag ervoor heeft me genekt en de welbekende ‘vlotte stoelgang’ heeft me getroffen als een donderslag bij helder hemel, aangezien ik dacht de dans te ontspringen tijdens deze 10 weken. De hele zaterdag en zondag was ik goed ziek, maar Lou heeft me heel lief verzorgd en medicijnen voor me gehaald. Geen denderende verhalen dus.

Zondag kregen we bericht dat de opa van Lou op de IC lag en dat hij het waarschijnlijk niet ging halen. Erg verdrietig allemaal, laten we hopen dat het een mooi afscheid is.

Aankomende dagen ben ik even ‘alleen’ hier en dat is wennen nu mijn Siamese tweeling niet meer de hele dag om me heen drentelt! Maar de tijd gaat snel en zaterdag kan ik ze alweer ophalen met Shabba!

Genoeg voor nu, we houden jullie op de hoogte!!

Heel veel liefs,

Saskia en Louise