Kameroen week 8

Als allereerst: veel, heel veel dank voor alle gulle donaties die we hebben mogen ontvangen van jullie!! We hadden niet verwacht dat jullie massaal zouden gaan storten, maar wij, en natuurlijk het ziekenhuis, zijn er ontzettend blij mee!! Verderop in het verhaal kunnen jullie lezen wat we er onder andere mee hebben gedaan tot nu toe. Het overige geld gaat, zoals gezegd, naar Mbu James van de pharmacie voor de aanschaf van medicijnen! Nogmaals heel veel dank!

Deze week is het verhaal ietwat vertraagd door de vele dingen die ons overkomen zijn! Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de opa van Louise is, na een ziektebed, afgelopen zondag overleden. Naast het verdriet bracht dit natuurlijk ook veel hectiek met zich mee: zou ze teruggaan? Zijn er tickets? Komt ze daarna weer terug naar Kameroen? Etcetera etcetera. Je kunt je voorstellen dat het een chaos was! Na vele telefoontjes, mailtjes en overpeinzingen, zit Lou momenteel in het vliegtuig terug naar Nederland. Donderdag is de begrafenis en ze komt (godzijdank!) zaterdag terug met haar moeder om de laatste week nog even goed mee te maken. Hoezee voor de verzekering. Voor Lou is de omschakeling groot; zo zit je met een babyneger op schoot en zo zit je in het vliegtuig een tekst voor je opa’s begrafenis te bedenken.

We hebben deze week een crisisweek gehad aangezien alle, maar dan ook echt alle apparatuur die we mee hadden kapot is gegaan: telefoons, ipods, camera’s, laptops en onze usb met alle foto’s zit vol met virussen... Heeft waarschijnlijk toch met de luchtvochtigheid te maken. Balen is het wel. Hopen dat alle foto’s heelhuids Nederland bereiken!

Vorige week zaterdag hebben we voetbal gekeken. Het is bij ons een uur eerder, dus om half 1 zaten we met een oranje pak, oranje nagellak, oranje pet, oranje schmink en oranje slip voor de tv in Muyuka tussen 30 negers. Die vonden het maar wat grappig. Hilariteit alom toen Lou en ik met hand op de borst het volkslied mee stonden te zingen, want ja, het blijft toch je kikkerlandje. We zaten er zo lekker in dat we gelijk ook maar even de wedstrijd van Ghana hebben meegepakt. Toen we de wedstrijd van half 8 ook nog wilde gaan kijken heeft Vera ons mee naar huis gesleurd onder het mom ‘nu is het wel genoeg geweest’. Na even tegenpruttelen toch maar in de auto terug gaan zitten, Kameroen in het donker; beter van niet.

De dag erna zijn we weer vis in Limbe gaan eten en op tijd gaan slapen. Dat was echter niet van lange duur, aangezien er om 12 uur een nurse op de deur stond te bonken: “Doctor! Doctor!”. Ze moest die andere tante hebben die bij ons in huis woont, maar een Emergency laten we niet aan ons voorbij gaan natuurlijk! Wij snel naar het ziekenhuis en zagen daar een extreem bezorgde familie voor de OK staan. Wat was het verhaal: een gezin (man, vrouw, twee kinderen) was door dieven overvallen. De vrouw is weggevlucht, de kinderen waren ongedeerd, maar de man hebben ze niet laten gaan. Hij was aangevallen met een kapmes waar ze struiken mee omver halen, een soort Samurai-zwaard. Wij vol verwachting de OK in en de man lag al op tafel. Zijn linkerschouder was tot op het bot open op de rug en de hele spier was doorgesneden. Het probleem was dat hij net had gegeten en ze hier alleen kunnen verdoven met ketamine. Ketamine kan bij een volle maag voor overgeven zorgen met als gevolg stikken. Je raadt het al: de man werd gewoon bij kennis geopereerd. Alleen een paar oppervlakkige prikken konden de huid verdoven, maar dieper ging het niet. Het was echt vreselijk om te zien. De mensen hier hebben een pijngrens waar je u tegen zegt, maar zelfs deze supergespierde, sterke dertiger kermde en schreeuwde het uit van de pijn toen dr. Oben de spieren aan elkaar hechtte. Lou moest weer even gaan zitten... De gapende wond is keurig dicht gehecht, maar de man had veel bloed verloren dus was in de dagen erna nog slapjes. De pijnen die hij heeft moeten doorstaan werken ook niet echt mee aan het herstelproces. Nu maakt hij het gelukkig goed. Om twee uur rolden wij ons bed in. Weer wat gezien en opgepikt.

De dagen erna zijn we heel druk geweest met het kopen van dingen voor de OK. We moesten daarvoor naar Kumba, een stad een half uur verderop. We hebben bakjes gekocht, wasmanden, spijkers, kleerhangers en ga zo maar door. De hele dag hebben we lopen struinen in de bloedverziekende hitte, maar met resultaat! Aangezien Louise nu naar huis is, kan zij nog even snel naar Ikea o.i.d. om de resterende bakjes en benodigheden te kopen waar we hier niet goed aan kunnen komen, een klein gelukje bij een groot ongeluk. Zodra alles af is, wat we maandag gaan afronden met de moeder van Lou erbij, zetten we zo snel mogelijk foto’s op de site! De kapjes en maskers zijn bij de naaister en die halen we vrijdag op.

Deze week hebben we ook een afscheidsfeestje voor Vera en Sharon gegeven, aangezien ze een laatste dag in het ziekenhuis hadden. Nasi met pindasaus (met dank aan de pakketjes van Jet), zelfgebakken cake, kaarsjes, ballonnen en een cadeaupakketje met lelijke nagelijk, nog lelijkere lipgloss en een redelijk oke armbandje, roerde ze bijna tot tranen. Missie geslaagd.

Toen we met z’n vieren eens rustig aan de tafel zaten met laptops (je bent en blijft een westerling), boekjes of een tijdschrift, werden we ineens opgeschrikt door panisch gekrijs uit de kamer van Madelon. Het hield maar aan en we sprongen op om te gaan kijken. Ze stond trillend als een rietje voor haar klerenkast en we keken allemaal tegelijk naar drie baby-muisjes met een kaal vachtje. Je kunt je voorstellen wat dat teweeg bracht bij vijf meisjes: paniek en gegil alom. Wie gaat ze weghalen? We hebben nog net niet hoeven loten; ik probeerde de dapperste te zijn. Ook trillend als een rietje heb ik die kleintjes (die uiteraard groot worden) op een papiertje geschoven. Doodeng. Een voor een heb ik ze met Ingrid naar buiten gebracht. Maar het feest was nog niet over. Toen Madelon en ik haar koffer verschoven, zat daar in vol ornaat de aanstichter van al deze ellende: Moeder Muis. Mét nog een babymuis. Dat beest schoot door onze benen heen en we schreeuwden het uit. Het duurde oprecht een kwartier totdat we weer bijgekomen waren van de schrik. Babymuis 4 ook buiten op het gras gezet. Moeder Muis heeft het er niet bij laten zitten; ze heeft Madelon ’s nachts geterroriseerd door de hele kamer rond te rennen, op zoek naar haar kinderen. In een helder moment bedacht ze dat die misschien ook wel in de klamboe van Madelon zouden kunnen zijn, wat een startsein was voor Madelon om om 4 uur ’s nachts weer iedereen wakker te krijsen. Moeder Muis en kinderen zijn – voor hun eigen bestwil zullen we maar zeggen – de dag erna door de buurman vermoord. Wreed, maar noodzakelijk.

Ingrid en Ilse hadden deze dag een hele heftige ervaring die wel het vermelden waard is. Ze zaten met mij op de veranda en werden gehaald door een paar panische nurses omdat er geen dokter was. Ze hebben wel wat co-schap ervaring, maar daar is dan ook alles meegezegd. Gespannen liepen ze naar het ziekenhuis en troffen daar een vrouw aan, liggend op een onderzoekstafel met tien nurses eromheen die, op een na, allemaal niks deden (what’s new). De vrouw was buiten bewustzijn en de nurse die bezig was, was een infuus bij haar aan het prikken. Het geval wil, iets wat Ingrid en Ilse meteen zagen, dat de vrouw al dood was. Al veertig minuten. Met trillende handen hebben ze de dood vastgesteld door ademhaling, pols en pupilreflex te testen maar de uitslag was onverbiddelijk. Toen de midwife kwam om te kijken, heeft zij de dood ook bevestigd op aandringen van Ingrid en Ilse, ze zijn immers maar studenten. Op de vraag of de familie al ingelicht was antwoordde ze bevestigend, zodat ze zich gerust voelde om te condoleren. Helaas antwoorden mensen hier vaak op vragen die ze eigenlijk niet begrijpen omdat het Engels te anders is en zo kwam het dat de familie nog helemaal niet ingelicht was. Dit had als gevolg dat Ilse heel meelevend zei: ‘I am really sorry that she is gone’ en vervolgens door een panische zoon naar de keel gegrepen werd. Gelukkig grepen omstanders in. Er was geen kwade opzet, gewoon blinde paniek. Haar dochter van tien gooide zichzelf op de grond en huilde en schreeuwde. Helemaal ontdaan kwamen ze weer thuis en een paar tranen als reactie op de af en toe absurde gebeurtenissen waren niet te voorkomen. ’s Avonds in bed hoorde we de familie nog krijsen en zingen voor het morturarium. Ook dat is Afrika.

En toen was het donderdag. Nederland – Kameroen. De vraag of wij deze dag voor Kameroen of Nederland zouden zijn was toch wel de domste die we tijdens ons hele verblijf hadden gehoord. In bovengenoemde outfits paradeerden we met z’n vijven (en Vera + oranje Holland pet) naar Muyuka, onze vaste stek. Deze keer vonden onze vrienden die de vorige keer zo moesten lachen het allemaal wat minder grappig. Maar dat liet ons natuurlijk niet tegenhouden om luidkeels te juichen, springen, omhelzen en blij te zijn als er werd gescoord. Ze vatten het sportief op en werden aan het eind zelfs gefeliciteerd. Het is wel echt heel bijzonder om in Afrika te zijn tijdens het WK, alle Afrikaanse landen steunen elkaar door dik en dun, want wat zou het fantastisch zijn als er een keer een Afrikaans land zou winnen! Helaas is alleen Ghana nog over, the Black Lions, en hopen ze vurig dat ze verder komen dan de kwart finale. Dat gevoel delen wij overigens ook na bekendmaking van onze tegenstander aankomende vrijdag... Maar we houden goede hoop.

We hadden grootse plannen voor het weekend om naar een hotel bij het strand te gaan, echter, een visje van de dag ervoor heeft me genekt en de welbekende ‘vlotte stoelgang’ heeft me getroffen als een donderslag bij helder hemel, aangezien ik dacht de dans te ontspringen tijdens deze 10 weken. De hele zaterdag en zondag was ik goed ziek, maar Lou heeft me heel lief verzorgd en medicijnen voor me gehaald. Geen denderende verhalen dus.

Zondag kregen we bericht dat de opa van Lou op de IC lag en dat hij het waarschijnlijk niet ging halen. Erg verdrietig allemaal, laten we hopen dat het een mooi afscheid is.

Aankomende dagen ben ik even ‘alleen’ hier en dat is wennen nu mijn Siamese tweeling niet meer de hele dag om me heen drentelt! Maar de tijd gaat snel en zaterdag kan ik ze alweer ophalen met Shabba!

Genoeg voor nu, we houden jullie op de hoogte!!

Heel veel liefs,

Saskia en Louise

Met achternaam!!

Heeeel erg bedankt!!

Liefs Lou en Sas

Hulp gevraagd!

Lieve vrienden en familie,

Met oog op ons ‘OK-project' hebben wij jullie hulp nodig. We zijn namelijk tot de conclusie gekomen dat we nog een aantal dingen moeten aanschaffen om de OK over drie weken helemaal compleet achter te kunnen laten met een goed werkend systeem. Het ziekenhuis is helaas totaal niet in staat dit te bekostigen, aangezien er al een groot geldtekort bestaat en de aanschaf van genoeg medicijnen, verband en OK-materiaal niet eens mogelijk is. Het betreft simpele dingen, zoals:

- veel bakjes om verschillende soorten hechtdraden, naalden, etc. in op te bergen
- wasmanden om een systeem aan te brengen in vuile en schone OK-kleding
- geplastificeerde A4'tjes en plaketiketten om in koeienletters alles te verduidelijken op de muren, bakjes en deuren
- 20 extra mondmaskers en hoofdkapjes waar we de stof voor kopen en laten naaien door een naaister

Zoals jullie zien zijn het geen gigantische aankopen, maar wel dingen die urgent en echt nodig zijn om het systeem draaiende te krijgen. Alles bij elkaar opgeteld wordt het voor ons te veel om zelf uit onze studentenzak te betalen en dus hebben we jullie hulp nodig.

Nou is ons verzoek of jullie heel misschien een bedrag van maximaal 15 euro over kunnen maken op de rekening van Louise (57.43.00.252 te Amsterdam). Voel je niet verplicht, we zijn blij met alle kleine beetjes! We hopen dat we zo uiteindelijk een waterdicht systeem kunnen achterlaten waardoor efficiënter, zorgvuldiger en hygiënischer gewerkt kan worden in de OK en meer mensen echt geholpen kunnen worden. Geld wat over is gaat naar Mbu James, de hoofdverantwoordelijke van de apotheek, een betrouwbare man met hart voor de zaak, die zorgt dat het overige geld wordt besteed aan het medicijnentekort.

We zullen foto's van voor en na zo snel mogelijk posten, zodat jullie kunnen zien wat we met het geld doen en waar het terecht komt!

Alvast heel hartelijk bedankt!

Liefs,

Saskia en Louise

Kameroen week 7

De temperaturen dalen, de zon doet minder z’n best en het regenseizoen is begonnen, al haalt dat bij lange na niet eens de regenval op een gemiddelde herfstdag in Nederland. De tijd lijkt steeds sneller te gaan, vooral omdat we nu daadwerkelijk een doel hebben wat over drie weken afgerond moet zijn en omdat we ook eigenlijk heel erg veel leuke dingen doen.

Vorig weekend zijn we weer naar Buea geweest met William, Simon en vooral Vera. Zij is groot fan van ons en neemt ons overal mee naar toe, wat wij natuurlijk heerlijk vinden. Daar even een vriendin opzoeken die net bevallen is, bij haar kapper op visite waar ze velen uren per week doorbrengt, naar haar familie en ga zo maar door. Vrijdag waren de eerste wedstrijden van het WK. Lou en ik zijn er inmiddels wel achter hoe bijzonder het is om in Kameroen te zijn ten tijde van dit event, echt prachtig hoe Kameroenezen opgaan in het spel. In een bar annex garage met plastic tuinstellen (ze blijven maar terugkomen; het is de trend hier of er is simpelweg geen mogelijkheid tot beter) werden we neergezet met Simon, terwijl Vera haar haar ging doen. We zijn tot de ontdekking gekomen dat bijna alle vrouwen hier een pruik dragen (ja met 40 graden ja), om maar een beetje Westers voor te komen. Want lange, golvende lokken worden hier toch geprefereerd boven een goede Afro. Zo gebeurt het dat je zelfs je beste maten hier ineens niet meer herkent aangezien ze zichzelf dan een compleet ander uiterlijk hebben aangemeten.

Tijdens het voetbal viel – zoals verwacht – minstens 6 keer de stroom uit, en uiteraard op de meeste cruciale momenten. Daar maken de mensen zich dan 2 minuten druk om en gaan dan weer over op de orde van de dag. Na een paar biertjes sloten nog meer vrienden zich aan en zijn we met z’n tienen vis gaan eten in een klein tentje ergens achteraf, wat we zelf nooit gevonden zouden hebben. Zoals eerder vermeld zijn Afrikanen niet echt onderhoudend en zitten ze vooral in zo’n gelegenheid om te eten en te drinken. Nou, dan heb je aan Saskia en Louise met een paar bier achter de kiezen een verkeerde: we hebben de groep uren vermaakt met een goeie two-men show; je hoeft je kont niet te keren of die mensen liggen hier al een in een deuk, erg moeilijk was het dus niet om ze aan het lachen te krijgen. Met betraande ogen van het lachen gingen we in de auto zitten en kwamen onderweg naar het hotel nog een soort van festival tegen zonder publiek. Daar hebben we nog een biertje gedronken, een beetje leuk gedaan en toen de mand in.

Dag erna een poging tot zonnen gedaan bij het melkzwembad. Echter; geen zon en geen mensen dus daar waren we snel weer weg. Om zeven uur zouden we naar een verjaardag gaan van iemand, alleen William moest plotseling voor een grote deal naar Douala, een stad 2 uur verderop, dus we moesten op hem wachten. Welgeteld 5 uur en wederom een aantal bier later kwam hij aankakken en konden we weg. De verjaardag werd geskipt en gingen meteen naar een nachtclub genaamd Spice. Toen we binnenkwamen kregen we een goeie tafel toegewezen en bestelden William en Simon een fles wodka. Lou en ik keken elkaar aan en moesten erg hard lachen: zelfs in 1 van de armste landen ter wereld weten wij als twee diva’s de clubs met flessen drank te vinden. Het was uiteindelijk een fantastische avond, we hebben veel gedanst en zelfs wat Afrikaanse pasjes geprobeerd, zonder resultaat helaas. Het is hier heel normaal dat je in je eentje voor de wandspiegel gaat staan en naar jezelf gaat staan kijken hoe je danst, zo grappig. Hier geen gezeik ‘wie-gaat-er-het-eerst-de-dansvloer-op-ik-echt-niet-vet-voor-lul’, iedereen danst gewoon. Wij werden uiteraard wel een beetje gek aangekeken, maar daar kijken we zelf niet meer van op.We waren uiteindelijk om 4 uur thuis en stonden de dag erna weer om 9 uur paraat om weer bij Vera’s oom te gaan ontbijten (rijstgerecht – waarom ook niet). Weer de markt geplunderd waar we door de regen tot onze enkels in de modder liepen. ’s Avonds waren we alleen thuis – sinds onze nieuwe huisgenoten met 3 man sterk zijn gearriveerd + een Kameroenese dokter, voelen we ons niet meer echt thuis in ons eigen huis – en om dat te vieren hebben we een fles wijn open getrokken. En nog een. En nog een. En toen waren we dronken, oepsie. Toen ze thuiskwamen keken ze ons nogal raar aan maar dat zagen wij uiteraard niet meer en zijn maar om 9 uur gaan slapen. Lou was de dag erna zo brak dat ze de Devotion niet eens gehaald heeft en ik heb halverwege af moeten haken.

Dr. Oben heeft het concept ‘Clinical training’ bedacht; wij westerlingen gaan twee keer in de week, maandag- en vrijdagochtend, onze kennis overdragen middels een powerpoint. Hij heeft een projector en wij de laptop. Nou, dat is natuurlijk nogal wat voor de zusters, aangezien de helft nog nooit zoiets gezien heeft, laat staan dat ze weten waar je het over hebt. Vanaf de basis-basis moeten we alles uitleggen en we zijn nog in dubio hoe we dat gaan aanpakken met ons onderwerp Appendicitis. Maar we verzinnen wel wat, deze week zijn wij aan de beurt.

Wat betreft ons project: deze week hebben we daadwerkelijk onze handen uit de mouwen gestoken en zijn we begonnen met het uitmesten van de OK: we hadden van te voren niet in kunnen schatten dat er zoooveel troep uit zou komen (zie foto’s). We kwamen ’s ochtends binnen en er lagen/zaten 6 zusters verspreid door de OK en Jules was er, die ingelicht was en wist dat wij kwamen om te beginnen. De zusters wisten dit echter niet en kregen de schrik van hun leven toen ze daadwerkelijk ook wat moesten gaan doen. Twee zijn er bijvoorbaat weggevlucht en de andere 4 hebben we met veel, heel veel moeite aan het werk gekregen. Jules en nog een andere OK-assistent riepen telkens wat er weg kon en wat niet en zo vulden we de ene na de andere vuilnisemmer; bijna alles was over datum. We kwamen zelfs hechtdraad tegen dat tot juli 1988 goed was. Dan begin je je toch af te vragen hoe vaak ze opruimen. Anyway, aan het eind van de dag was alles zo goed als gesorteerd en zijn Lou en ik begonnen met het aanleggen van een systeem. Nu moeten we nog de bakjes aanschaffen om alles in te doen, mededelingen en aanwijzingen uitprinten en plastificeren en mond- en hoofdkapjes aanschaffen. Het ergste hebben we gehad en er zit schot in de zaak!

Verder is het vermelden waard dat we deze week een cake hebben gebakken zonder oven. Echter wel met wat hulp van een zelfgeschreven kookboek van mensen die hier eerder zaten, maar als je bedenkt dat we de eerste week alleen maar scrumbled eggs aten omdat we niet wisten hoe en wat te koken, is het zeker een vooruitgang. Beslag is zo gepiept natuurlijk, maar om een oven na te bootsen zijn we de tuin in gegaan, drie grote, even grote stenen gezocht die we vervolgens en de pan hebben gelegd, daar weer een bord op met het beslag erin en voila: je oven is klaar. 30 minuten wachten en een Kameroenese cake was het resultaat. En trots dat we waren! Hij was nog lekker ook, leuk meegenomen.

De Kamoenese dokter die nu ook bij ons woont, Alma, komt uit Yaounde (5 uur verderop) en is hier helemaal alleen zonder vrienden heen gekomen om te werken. Ze was deze week jarig en als doorgewinterde gastvrouwen hadden Lou en ik een heus verjaardagsfeestje georganiseerd met overal opgeblazen ballonnen, een cake en Vera had voor ons speciale rijst gemaakt (die zij ook lust ipv alle Hollandse kost die we hier eten). Terwijl ze op de Birthday Chair zat zongen we alle liedjes, van Hankie Pankie Shanghai tot Lang Zal Ze Leven en voelde ze zich hopelijk toch een beetje jarig.

Vrijdag was een droevige dag; de begrafenis van doctor Kome, waar we de eerste maand elke dag mee gewerkt hebben. We kwamen in zwarte jurkjes en haar opgestoken aan bij Nico, waar we mee mee zouden gaan. Die keek afkeurend naar onze westerse outfit waar we zelf erg tevreden over waren, en liep naar binnen. Daar begon hij twee witte XXL t-shirts te strijken met het ziekenhuislogo erop met als verhaal erbij dat we dat toch echt aan moesten wilden we laten zien dat we bij dit ziekenhuis horen. Zie de foto voor het resultaat, werkelijk prachtig. De begrafenis zelf was echt heel erg druk en het was heel verdrietig om te zien dat mensen zo moesten huilen. Deze dag zou hij uit het mortuarium gehaald worden en er was daarna en mis. ’s Avonds was er bij de familie thuis een wake tot de ochtend erna, waar we niet bij zijn geweest. Wat we wel hebben gezien is dat de kist naar buiten werd gedragen door de familie en die werd in de kerk van het ziekenhuis neergezet. Iedereen kon er langs lopen voor een laatste afscheid, zo ook wij. Dr. Kome was echter al twee weken geleden overleden en wij vonden het in de eerste plaats sowieso nogal vreemd dat hij nu pas begraven werd. Maar het schijnt dat lichamen hier zelfs een maand bewaard kunnen blijven en als je daar bij bedenkt dat dat in Nederland een week is met de beste koeltechnieken tegenover hoge Kameroenese temperaturen en wat mindere koelmogelijkheiden, stonden wij niet echt te trappelen om de kist in te kijken. Maar voordat we uberhaupt op dit punt waren, stonden we midden in de rij waar een soort gevecht uitbrak om als eerst bij de kist te zijn, heel bizar. Mensen die er werkten kwamen snel aanrennen en trokken iedereen uit elkaar en lieten ons een voor een erdoor. De kist was bedekt met een glaslaag en toen we erin keken schrokken we wel een beetje, buiten het feit dat we best emotioneel waren door al het verdriet om ons heen, herkenden we ‘onze’ dokter niet eens meer; hij was helemaal opgezet. Toen we naar buiten liepen waren we nog even getuige van een ander vreemd schouwspel: terwijl er nog (veel) mensen bij de kist van Kome stonden, werd er alweer een nieuwe kist naar binnen gedragen om bij te rouwen!! Toen we de hele drukte weer door waren en bij de auto aankwamen, werd net op dat moment de kist van Kome op een busje geladen en reden wij – hoe kan het ook weer anders – per ongeluk voor de hele begrafenisstoet en reed de vrouw van Kome in de auto achter ons. Ze zag er superverdrietig uit en het werd ons even te veel. We zijn daarom niet mee gegaan naar de kerk, maar hebben even stoom afgeblazen op de markt. Toen we thuis waren waren we weer weer met z’n tweeen, we hebben soep gemaakt en ’t leven doorgenomen en zo kon ons weekend beginnen.

30 juni komt de moeder van Louise deze kant op voor een week, wat we echt superleuk vinden! We kunnen haar alles laten zien, hoe we hier leven, wat we hier doen en hoe het er aan toe gaat in het ziekenhuis.

Aankomende week proberen we alles af te ronden wat betreft de OK voordat de moeder van Lou komt, zodat we extra kunnen genieten van de laatste weken!

Kameroen week 6

Het wordt steeds lastiger om onze wekelijkse beslommeringen samen te vatten en op papier te zetten om een goede reden: we zijn helemaal ingeburgerd hier. We leven Afrikaans, we lopen Afrikaans, we zweten Afrikaans, we spreken Afrikaans (een beetje Pidgin) en eten Afrikaans (soms), weinig nieuws onder de hete zon; het leven is goed hier.

Overdag zijn we nog steeds druk met het GMSA project, waarvan het einde in zicht is omdat we naar Afrikaanse maatstaven iets te snel gewerkt hebben en bijna door de gegevens heen zijn. Maar genoeg te doen, want 's middags proberen we het OK-project op poten te zetten, wat- wel zoals verwacht - moeilijk opstarten is. We weten nu hoe het is om met Afrikanen te werken. Het gaat allemaal zo langzaam en het meest verwarrende is dat een ontkennende vraag wordt beantwoord met een bevestiging. Dus als je vraagt: 'Is er geen dokter vandaag?', krijg je 'Ja' als antwoord. Vrij verwarrend, vooral als je echt belangrijke informatie nodig hebt tijdens een meeting. We zijn druk met plattegronden bezig, hoe we het nieuw kunnen inrichten en wat er precies nodig is. Woensdag beginnen we met het uitmesten van de OK en gaan alle kamertjes eromheen inrichten met een ander doel, beter gezegd, überhaupt een doel. We maken een textielkamer, een kleedkamer, een kamer om instrumenten steriel te maken etc. Deze week gaan we ook naar Muyuka om nog meer mondkapjes en mutsjes te laten naaien, deze zijn er veel te weinig. We zijn er nog lang niet, maar het begin is er.

Afgelopen zondag zijn we met Vera en twee vrienden van haar van vroeger naar Limbe geweest. Deze mannen hebben goede banen hier en zo kwam het dat we zelfs hier de diva's uithangen en in een heerlijke BMW erheen zijn gereden. Mét airco. Maar eerst even door de carwash (zie foto's vorige week, aanbieding geldt nog steeds). We waren zeer blij verrast toen bleek dat onze nieuwe vrienden in Europa hadden gestudeerd en we weten niet of het daardoor kwam of omdat ze gewoon intelligent zijn, maar we konden echt goede gesprekken met ze voeren. Over politiek (jaja), cultuur, islam/moslims (‘Here they are not as bad as in your place') en ga zo maar door. Ze hebben ons heel veel laten zien, de ‘haven' waar groente en benzine op kleine bootjes naar Nigeria wordt vervoerd, de natste plek van Afrika, we hebben op een terrasje een biertje gedronken en ondertussen bleven ze maar praten. Een verademing. Als diner hebben we gegeten op het strand, we zaten bijna met ons plastic tuinstel in zee. We hebben we zonsondergang gezien, heel mooi, achter de berg. Over het strand liepen paarden waar je voor geld een ritje op kon maken. Lou heeft het nog bij me geprobeerd door en public aan te kondigen dat ik het ontzettend graag wilde, maar na een dreigement dat ik haar ‘ik-ben-vegetarier-maar-niet-heus' geheim zou verklappen heeft ze me gered. Ons diner bestond uit een echt supervers gevangen vis, gegrild op de barbecue, geserveerd op een plastic bord. Gelieve met de handen eten. We zijn inmiddels een hoop gewend en begonnen aan het fileren. Het was werkelijk heerlijk, echt allebei nog nooit zo'n lekker visje gehad. Toen we naar huis reden dachten Lou en ik op 1 of andere rare manier dat het 8 uur 's avonds was, zodat we toen we thuis waren we nog even een heel avondmaal hebben gemaakt en een filmpje gekeken op de laptop. Eigenlijk waren we gewoon een beetje tipsy. Toen we naar bed gingen was het 3 uur, oeps. Devotion de dag erna even overgeslagen.

Deze week hebben we twee meisjes, ook van de VU, opgehaald uit Douala. Dat ging natuurlijk samen met een bezoekje aan ‘onze' Akwa Palace. Veel wijn, lekker geluncht en afgesloten met een wodka (godvergeten lekker). De boodschappen die we daarna nog moesten doen zijn een beetje in een roes aan ons voorbij gegaan en komen nog steeds dingen tegen waarvan we niet wisten dat we ze gekocht hadden. Op de terugweg zijn we - best aso - in slaap gevallen, dus die meisjes hebben lekker 2 uur uit het raam kunnen kijken. Lachen met Lou en Sas hoor.

Dit weekend gaan we naar Buea, weer met Vera en haar leuke vrienden. Ze hebben weer een strak programma gepland volgens mij. Zolang er geen kerk in verwerkt is, vinden we alles best.

Dikke zoen uit Kameroen!

Kameroen week 5

Alweer een week voorbij in dit hete maar bovenal leuke land. De tijd lijkt steeds sneller te gaan, terwijl we nog zoveel te doen hebben! We zijn dit weekend officieel op de helft en nu wordt het dus al aftellen naar het eind... En dat nu we er sinds vorig weekend er echt helemaal inzitten, echt ons eigen huisje hebben waar we thuiskomen, precies weten waar de tomaten goed zijn, vrienden met de buren zijn, een schare fans hebben (allemaal onder de 4 jaar en dol op Whitemen) en alle prijzen voor elk product weten. Wat overigens hilarische situaties oplevert als een of andere gogemert ons probeert af te zetten. Lou en Sas zijn namelijk niet voor 1 gat te vangen en poeieren zo'n vent dan ook met recht af en lopen dan triomfantelijk lachend met de verworven buit voor de juiste prijs weg.

Deze week was Oben er weer veel bij, maar waren er niet zo'n boeiende operaties (ja zelfs hier raken we verwend in), zodat we veel tijd hadden om aan het GMSA project te zitten.Met het jongetje waar we het vorige week over hadden gaat het stukken beter en hij hoeft, naar het schijnt, niet nog een keer geopereerd te worden, dus dat is heel goed nieuws. Op dinsdag liepen we naar Mispa toe om te kijken of er wat te doen was, toen we een familie midden op het gras op z'n Afrikaans zagen huilen. Dat is met je handen richting de hemel krijsen, schreeuwen, huilen, op de grond laten vallen en ga zo maar door. We schrokken ons een hoedje! Wat bleek: een vrouw die we de dag ervoor nog hadden gezien was die nacht overleden. Oorzaak onbekend, maar ze had al wel een geruime tijd een bloedsuikerspiegel waar je u tegen zegt, maar waar ze geen insuline voor heeft gekregen. Daar moet de doodsoorzaak dus in zitten, maar niemand weet dat hier zeker en dat wordt ook niet uitgepluist. Heel verdrietig was ‘t en we schrokken er echt van. Overigens gingen die mensen na een paar uur weer gewoon over tot de orde van de dag, omdat een mensenleven hier nou eenmaal minder waard is lijkt het (‘ These are the plans that God has with us' ), wat het voor ons nog verwarrender maakt.

Het project kost een hoop tijd en is veel werk (data in Excel invoeren), maar nu we een systeem voor onszelf hebben verzonnen, gaat het veel sneller en beginnen er zelfs dingen op te vallen in de steekproef van HIV-geteste patienten. Wie weet komt er wat interessants uit.

Op een middag kwamen Vera en Sharon ons halen om 's avonds voetbal te kijken in Banga. Dus zaten we die avond aan een plastic tuinstel met literflessen bier naar een schermpje van 20 bij 30 te kijken met het hele dorp om ons heen inclusief baby's en oma's. Tot onze verbazing mochten deze baby's ook in vol ornaat meedoen en kregen bier van hun ouders!! Het bleek dat ze dat doen zodat deze mormels dan rustig worden en 's nachts niet beginnen te blèren... Halverwege moesten we plassen en zou Vera ons even mee naar de wc nemen. Met het woord wc moet je hier altijd heel voorzichtig zijn, aangezien dat een zeer veelzijdig woord is met meer betekenissen dan jij en ik bij elkaar kunnen bedenken. Ook deze keer was het weer een verassing en mochten we midden op een grasveld met een grootte van honderden vierkante meters plassen naast een boom die er midden op stond. Niks geen bosjes en al helemaal niemand die er van opkijkt. Vooral Lou had het er erg moeilijk mee, maar moest zo nodig dat ze een klein riviertje heeft aangelegd.

Vrijdag zaten we aan onze welverdiende fles witte wijn heftig met Madelon, onze huisgenoot te discussieren over het beleid in het ziekenhuis, wat er mis gaat (wat erg cultuurgebonden is en dus moeilijk te veranderen) en wat er goed gaat, welke mensen we waar zouden kunnen inzetten etc etc. Zij moet de organisatie (die er eigenlijk niet is), weer op de rit krijgen. Heel moeilijk, want het gaat natuurlijk om gevoelige informatie (wie werkt wel/niet goed) en zij moet ook zorgen dat er uiteindelijk daadwerkelijk gereorganiseerd wordt. Doordat we veel van onze tijd thuis aan het project werken, krijgen we veel mee van wat voor een werk ze allemaal doet en waar ze mee bezig is. We zijn inmiddels helemaal gegrepen door haar project, omdat we wel degelijk wat bij kunnen dragen.

Toevallig kwam doctor Oben langs om wat tegen Madelon te zeggen bleef zitten. Dus wij schenken hem een flinke bel wijn (in een longdrinkglas - chique) en beginnen te praten ook over het ziekenhuis. We kwamen goed op dreef en terwijl dr. Oben normaal het hoogste en vooral laatste woord heeft, was hij nu helemaal stil en luisterde geboeid. We hebben gezegd wat ons opviel, wat er beter kan, waar we kunnen helpen en wat simpele oplossingen aangedragen. Het was een tirade waar je u tegen zegt en sloten af met: ‘Dr. Oben, THIS is your chance, there are 5 Dutch girls here, who can help you to rebuild the hospital and make it better, you should take advantage of it now we are here!'. Na wat heen en weer gepraat zei hij ineens heel rustig en beheerst: 'Saskia and Louise, the E.R. is yours. Do everything you want with it to make it work. Get it organized.' We waren best verbaasd, maar vooral heel erg gemotiveerd om het daadwerkelijk aan te pakken. We hebben nu een plan opgesteld in samenwerking met Madelon, waarmee we gaan proberen om de boel daar georganiseerd te krijgen, want het is werkelijk waar een aanfluiting. Er zijn zelfs niet eens pleisters of jodium aanwezig als Oben begint met opereren! Er zitten natuurlijk een hoop haken en ogen aan, je kan niet als bijdehandte Westerlingen even zomaar de boel komen reorganiseren en daarbij is het vaak ook dat zo'n systeem, zodra wij de hielen gelicht hebben, niet meer werkt of wordt gebruikt. Daarom beginnen we heel klein, zoals de aanschaf van bakjes voor hechtdraad, de OK opruimen en schoonmaken, misschien een likje verf en we gaan kijken hoe ver we komen. We hebben vandaag heel kritisch gekeken in de OK en zien veel punten van verbetering, al zijn ze maar klein. Een nieuwe kast met een hoop schapjes kan daar al een wereld van verschil maken. Maar we hebben nog maar 5 weken EN gmsa, dus we moeten echt aan de slag. We hebben er wel echt veel zin in en het zou heel bijzonder zijn als we hier ook maar iets kleins zouden kunnen betekenen.

Vanochtend kregen we het droevige nieuws dat dr. Kome, de arts waar we de eerste drie weken mee mee hebben gelopen, overleden is. Hij was wat ziekjes, maar dat hij zou overlijden had niemand verwacht. We hoorden het krijsen en huilen van de zusters tot in onze slaapkamers en de sfeer is heel verdrietig hier vandaag, iedereen is heel down. We wachten op de planning van de familie met betrekking tot de begrafenis, maar we willen er wel graag heen, we waren er echt ontzet over en aangedaan! Vandaar niet zo'n lange blog deze keer, maar we proberen er vandaag nog wat foto's op te zetten. Morgen gaan we naar Douala die twee meisjes ophalen en lunchen in ‘ons' hotel, waar we al weken naar uitkijken!

Hele dikke zoen uit Kameroen en we houden jullie op de hoogte!

Week 4

Afgelopen weekend zijn we naar Limbe geweest, een kustplaats. We hadden een hotel gevonden wat volgens iedereen hét hotel der hotels zou moeten zijn, Seme New Beach Hotel. Inderdaad, als je de nightclub die tot 4 uur doorging, de ochtendgymnastiek die om half 7 voor onze kamer begon en de bediening die aangenomen was om niet te bedienen niet meerekent, was het inderdaad fantastisch. De eerste avond gingen we lekker uit eten en toen het moment aanbrak waarop je denkt: 'Waar blijft het eten?', kwam er een ober naar ons die meedogenloos en met een uitgestreken smoel meedeelde: 'It's finished'. Deze legendarische woorden zouden we nog vaak gaan horen dit weekend en het riedeltje heeft zich drie keer herhaald voor we ons avondeten hadden. Maar we waren gewapend met een fles wijn en uitzicht op zee dus hier konden we ook weer hard om lachen.

We lagen het hele weekend heerlijk aan de zee een beetje te lezen en te relaxen. Die ziet er hier natuurlijk precies hetzelfde uit als in Nederland, alleen met het pietluttige verschil dat we in West-Afrika liggen te zonnen, een gek besef! Toen we een beetje om ons heen zaten te gluren, kwamen we tot de conclusie dat Kameroenezen niet hoeven te relaxen, lezen, bruin te worden (misschien overbodig om te noteren) en zwemmen (kunnen ze niet), maar ze spélen. Echt waar. Zelfs mannen van in de 50. Iedereen speelt hier met balletjes, elkaar, opblaasbare bootjes, zwembandjes, gooit kinderen in de lucht en ga zo maar door, verzin iets geks en ze waren er mee aan het spelen. Er was ook een zwembad in de vorm van een beek met natuurwater uit Mount Cameroon en Lou en ik zijn de flauwste niet, dus wij hebben ook een verwoede poging gedaan tot spelen in het zwembad tussen al die springerige negers, met succes.

's Avonds was (sorry mannen, wij wisten dit niet) de finale van de Champions League. Daar hadden ze in het hotel ook lucht van gekregen en er daarom, speciaal voor deze aangelegenheid, een Italiaanse avond georganiseerd. Er is namelijk precies één Kameroenees die op topniveau voetbalt: Eto'o van Inter Milan. Dit resulteerde in bediening in rood-wit-groene kleding, overal versiering in dezelfde kleuren, zelfgemaakte punch, bier, nootjes en vooral véél enthousiaste voetbalsupporters. Er was een lopend buffet, een gedeelte waar het voetbal op groot scherm gekeken kon worden en een modeshow. Het behoeft geen verdere uitleg dat Lou en ik met een halve liter bier in het voetbalgedeelte zaten. Het feit dat wij als enige meisjes en Whitemen voetbal keken, was schijnbaar het startsein voor menigeen om ons massaal lastig te vallen. Ze bleven wel heel beleefd en wij voelden ons daarom verplicht om keurig ons excuus te maken als Wesley, van Bommel, dan wel Robben een blunder maakten. De blijdschap was natuurlijk enorm toen Inter won en Eto'o ook nog eens zo aardig was om met de vlag van Kameroen om rondjes te gaan rennen op tv, wat werd beantwoord door gekke dansjes en oerkreten van de plaatselijke bevolking in het hotel. De drang om de nightclub nog even te bezoeken was groot, echter, bij de ontdekking dat er welgeteld één enthousiasteling op de dansvloer stond, hebben we rechtsomkeer naar de kamer gemaakt. De dag erna hebben we op de terugreis de markt van Buea nog geplunderd om weer te kunnen eten deze week.

We hebben trouwens een nieuwe huisgenoot, Madelon. Zij is hier voor de stichting Live Build en gaat proberen stromend water aan te leggen en het reilen en zeilen in het ziekenhuis een schop onder de kont te geven. Een zware, maar nobele taak. Kort na haar aankomst was het voor ons vrij snel duidelijk dat Madelon wat beter geanticipeerd is op de primitieve omstandigheden waar wij ons nu in begeven; ze kwam dag 1 van de markt in het dorp hiernaast met alle vormen van voedsel en drinkwaren waar wij weken over gedaan hebben om het te ontdekken en elke zondag een uur voor naar andere dorpen reizen. Verschil moet er wezen en van elkaar leer je zullen we maar zeggen.

Na dit enerverende weekend kwam op maandag de oppergod der artsen Dr. Oben eindelijk aan na een kleine vertraging van drie weken. Het was fascinerend om te zien hoe het ziekenhuis reageerde op zijn aankomst. Zodra deze charismatische, energieke, hyperactieve en dominante man überhaupt maar in de buurt komt van Banga, begint iedereen te rennen en druk te doen, patiënten kwamen van heinde en verre om zich te laten opereren door deze man. Hij heeft een opleiding plastisch chirurgie gedaan, maar is daarbij orthopeed, kinderarts, gynaecoloog, fysiotherapeut, dermatoloog en ga zo maar door. Deze man weet van alles echt alles. Daar gaat hij dan ook wel prat op, maar gelukkig is hij ook zeer overtuigd van het feit dat je al je kennis over moet dragen en zo leren wij ontzettend veel van hem. De hele dag hebben we geconsulteerd maandag en moeten voelen, luisteren, aanraken en vragen beantwoorden. Buiten dat we veel leren worden we ons ook heel bewust van het feit dat wij vooral heel weinig weten... Deze dag hadden we ook een primeurtje te pakken: een man van in de 70 kwam nietsvermoedend en volledig relaxt de artsenkamer in gelopen met de klacht dat hij heel veel moest plassen de laatste tijd. Na wat vragen heen en weer gebood Oben hem op zijn knieën op de onderzoeksbank te gaan liggen met de broek uit. Terwijl hij druk aan het praten en bewegen was gaf hij ons allebei twee handschoenen aan en begon die van hem driftig in te zepen. Lou en ik wisselden een blik van verstandhouding uit van 'Het zal toch niet?' en jawel hoor: 'Meiden, we gaan even een rectaal toucher doen'. Lou en ik proestten het natuurlijk uit (van de zenuwen) en zo kwam het dat die arme man tot drie keer toe een vinger in z'n poepert kreeg om ‘even te voelen'. We hebben ‘m natuurlijk uitgebreid bedankt naderhand, al hadden we niet de indruk dat hij er überhaupt iets tegen in had kunnen brengen. Telkens als we die man zagen die dag (hij moest wachten op lab uitslagen), moesten Lou en ik echt wegduiken achter een muurtje van het lachen en plaatsvervangende schaamte; hij keek zo beteuterd!

Op dinsdag mochten we ein-de-lijk opereren. Lou mocht beginnen met assisteren - we gingen telkens om de beurt - en mocht, hoe kan het ook anders, een man ontdoen van zijn testes (ballen). Lou voelde zich natuurlijk erg vereerd en heeft met alle liefde die ze in zich heeft klemmen vast gehouden en geknipt waar ze knippen kon. Zelf is ze die dag nog vaak in lachen uitgebarsten om het memorabele feit dat haar eerste officiële operatie het verwijderen van een man z'n bron van testosteron en mannelijkheid was.

Dinsdagochtend om 6 uur was ik aan de beurt: een vrouw stond op het punt om te bevallen, maar haar bekken waren te klein waardoor het kind niet op de natuurlijke manier ter wereld kon komen. Het baby'tje zat er al 9 maanden en 3 weken in dus er wat haast met de keizersnee. Dit was ook de reden waarom haar vorige kind is overleden; er rust hier nogal een taboe op het op een niet-natuurlijke wijze bevallen van een kind. De vrouw was ook erg verdrietig voordat ze de OK in ging. Ik was er echter helemaal klaar voor en stond gewapend met een OK-pak, een schort van 10 kilo tegen rondvliegend vocht, nog een extra pak eroverheen, een mutsje, een mondkapje en zware laarzen maar 45 aan de operatietafel. Puntje wat het vermelden waard is: de airco mocht niet aan vanwege eventuele onderkoeling van het kind, dus ik stond al peentjes te zweten voor we überhaupt begonnen waren. De eerste snee was snel gezet en het vruchtwater liep uit de baarmoeder. Oben deed voor hoe ik bovenop de buik moest drukken en met de andere hand, onder assistentie van hem, het kindje eruit moest trekken. Het vloog er werkelijk waar uit, maar zag er niet goed uit. Blauw. De zuster van Maternity trok het kind van de tafel en begon het neusje leeg te zuigen. Ondertussen gebood Oben mij om te placenta eruit te trekken en alsof dat de normaalste zaak van de wereld was en 't al jaren deed, duwde ik m'n hand in haar buik en trok dat ding eruit. Ondertussen vroeg hij tegen niemand in het speciaal: ‘How is the baby?'. Lou riep: ‘Not good! Not good!', ‘What do you mean NOT GOOD?!'. Hij schoot van de tafel af naar het kind en wat er toen gebeurde zal Lou en mij nog lang bij blijven. Hij pakte het kindje bij de voetjes en begon (hard!) tegen het ruggetje te slaan. Geen kik. Hij legde het op een bankje en begon te reanimeren en mond op mond beademing te geven (denk je een enorme chirurg in en een baby'tje van 3 kilo). Niets hielp. Zuurstof werd aangesleept en hij zette midden in het hartje van de baby een spuit met adrenaline om het aan de praat te krijgen. Ondertussen stond ik daar met die enorm bloedende baarmoeder in m'n eentje aan die operatietafel, niet wetende wat te doen. Ik was de enige die steriel stond dus niemand kon me helpen en dat ding bleef maar bloeden! Het was één grote chaos. Jules was ook in de OK dus die gaf me wild zwaaiend met z'n armen allemaal aanwijzing om allerlei klemmen overal te zetten waar ik natuurlijk niks van snapte, dus heb met mijn vingers zo goed en zo kwaad als het ging die vaten dicht gedrukt. Lou was druk aan het filmen en ik gebaarde haar om hulp te vragen aan iemand die ook maar iets wist, echter, mevrouw dacht dat ik op de foto wilde. Zie het resultaat in het fotoalbum. Uiteindelijk, na een tijd die uren leek te duren, kwam er ineens een gesmoorde kreet uit het wezentje. Gered. Godzijdank! Oben snelde weer terug naar de tafel en we hebben de vrouw keurig dichtgehecht. Vlak voor het eind van de operatie had ik inmiddels ongeveer 5 liter vocht verloren en ging ik bijna weer tegen de vlakte, maar Lou was net op tijd om m'n kapje naar beneden te trekken en met een fles water 2 liter vocht in me te gieten. Eind goed al goed, kind en moeder gelukkig! Het kind heeft wel een lange tijd geen zuurstof gehad, dus we zijn erg benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen, maar daar zullen we niet achter komen denk ik...

Daarna volgde 3 liesbreuk operaties die niet heel boeiend waren maar wel leuk om te mogen assisteren. Als laatste deze dag stond een operatie gepland waarbij de baarmoeder van een vrouw verwijderd zou worden, waar een tumor in zat, zo groot dat ze zwanger leek. Buiten mijn assistentie om was er hulp in geroepen van een ander assistent (Amos, echt een schat), wat voorspelde dat het een heftig gebeuren ging worden. We sneden haar open en er kwam toch een tumor te voorschijn waar de voetbal van de Champions League finale bij zou verbleken. We hebben er foto's van, maar voor ieders eetlust en welzijn zetten we deze er maar niet op. Echter, dat ding zat nogal vast. Oben en Amos moesten met hun voeten tegen de operatietafel afzetten om de tumor er uit te kunnen trekken. Ondertussen stond ik natuurlijk enorm in de weg met zo'n afzuigertje waar ik nog mee probeerde te redden wat er te redden viel, waardoor ik nog meer in de weg stond en maar even een stapje terug deed. Toen het eruit was, moesten we alles weer netjes dichtnaaien, vaten aan elkaar verbinden en alles goed achterlaten. Echt, hoe deze mensen weten welk vaatje waar hoort en wat wat is, is ons echt een raadsel, wij zien door de bomen het bos niet meer, maar op één of andere manier kunnen zij in een enorme chaos van vaten, bloed, organen en weefsels een systeem krijgen met een begin en een eind waardoor alles uiteindelijk weer netjes afgewerkt wordt afgesloten. We hebben met grote ogen staan kijken. De vrouw maakt het inmiddels meer dan goed en is ons (why?) erg dankbaar. Aan het eind van de dag waren we echt helemaal kapot, maar supervoldaan om alle vette dingen die we allemaal gezien hebben deze dag.

De dag erna was er een hele vette operatie waar Lou bij mocht assisteren: een jongetje van 8 had een enorm abces boven z'n nieren van een eerder operatie aan zijn darmen, hij was zo ziek, echt heel zielig, we konden het niet zo goed aanzien. Al z'n vaten waren al aangeprikt, maar hij moest nog een extra infuus, dus wilde Oben deze in het vat in zijn nek aanbrengen. Hoe ziek 't menneke ook was, hij kon zich nog wel verzetten, maar hij had hoge koorts, dus ijlde nogal. In zo'n situatie mag je natuurlijk niet lachen, maar iedereen lag wel in een deuk, want er kwam toch een onzin uit dat kleine mannetje! Toen hij eenmaal buiten bewustzijn was, snee Oben zijn buik open en moest Lou als een gek gaan afzuigen aangezien er anderhalve liter pus uit zijn buik kwam! Een deel van de darm bleek ook rot en is er gelijk uitgehaald. De precisie waarmee Oben hecht is echt ongelofelijk, zo secuur en precies, heel bijzonder om te zien. We waren om twee uur 's nachts klaar en helemaal kapot, maar weer helemaal enthousiast door alles wat we hier zien en mogen meemaken. Vandaag, maandag, zijn we bij het mannetje gaan kijken, maar het gaat helemaal niet goed met hem. Hij houdt ontzettend veel vocht vast, geeft over en draait weg met z'n ogen. Hij heeft sowieso een nierprobleem en dat is ook een echt probleem in deze contreien, aangezien de kans dat je hier aan dialyseapparatuur kan komen net zo klein is als de kans dat je hier een sushibar op de hoek tegenkomt. Morgen komt Oben weer en hopelijk heeft hij een oplossing. We zijn erg bang dat hij doodgaat en nu we dit patientje een beetje ‘kennen' wordt dat wel een hele nare gedachte.

Leuk om nog te vermelden is dat we deze week op een rustige dag even in de Nurse Ward zaten te praten met Mispa, toen een leerling-verpleegkundige een kast openmaakte en verschrikt gillend achteruit sprong. Zonder op of om te kijken zei Mispa: ‘O daar zit een kip te bevallen, laat haar maar even.' Lou en ik wisten niet wat we hoorden en gingen snel kijken: er zat oprecht een kip IN het ziekenhuis IN een kast op ziekenhuismaterialen te baren! Dit was typisch zo'n besefmoment dat we in Afrika zijn en moesten zo hard lachen dat de tranen over onze wangen stroomden.

Dit weekend hebben we niks boeiends gedaan. Zaterdag zijn we in het melkzwembad in Buea gaan zwemmen en zondag naar de markt geweest. Deze week gaan we druk aan de slag voor GMSA en zullen hopelijk wel een paar operaties met Oben mee mogen doen. Maandag komen er twee co-assistenten uit Nederland dus voor die tijd moeten we nog even meepakken wat we meepakken kunnen!

Ik ben trouwens niet meer of nauwelijks mobiel bereikbaar omdat mijn Nokia hier in Kameroen heeft besloten om opstandig te worden. Jullie kunnen me bereiken op 0031651105866,nummer van Louise. Op dringend verzoek van haar kant: geen stalkers ajb.

Heel veel liefs uit Kameroen!

Kameroen week 3

Nou we hebben er weer een weekje opzitten hoor! Het was weer genieten met Lou en de Brink!

Afgelopen weekend zijn we dus naar Buea geweest, een stadje 1,5 uur verderop. We gingen weer met Vera, Sharon en Jules, dit keer in een busje. Dat is weer eens wat anders dan met z’n achten in een 5-persoons auto (écht waar; vier op de achterbank, twee op de passagiersstoel voorin en twee op de bestuurdersstoel… Wij kijken nergens meer van op). In zo’n busje zit je ook praktisch bij elkaar op schoot en je wordt om de kilometer aangehouden door de ‘politie’, ook wel een stel corrupte eikels, sorry voor het woord. Je moet dan je paspoort laten zien (wij altijd eerst omdat we Whiteman zijn) en dan proberen ze wat te vinden waarvoor je moet betalen, denk aan overbelasting, te veel personen (bijna altijd het geval) en ga zo maar door. Één meisje in de bus had alleen haar bibliotheekkaart bij zich, ook niet heel snugger, maar die moest dus blijven bij die post. Zie het voor je als een hutje langs te weg tussen twee steden in midden in de bush bush met ongeveer 8 mannelijke agenten. Een vrouw in de bus vertelde me dat ze haar daar zelfs de hele nacht kunnen houden, echt ondenkbaar in Nederland!!

Goed, wij vanuit die bus het hotel in, even snel omkleden en toen bij de plaatselijke bakker even een heftig diner gehad: een cakeje. Daarna, was ons beloofd, zou het echt los gaan aangezien we naar een club zouden gaan. Jaja, een echte! Genaamd: Jupiter ‘The Entertainment Complex’. Lou en ik kwamen stiekem natuurlijk niet meer bij van die naam en al helemaal niet toen we binnenkwamen in onze club: een hal met witte tegels, witte muren, een goede tl-verlichting en rode plastic tuinstoelen met bijbehorende tafeltjes. Fantastisch! Toen we aan ons eerste biertje zaten begon er een optreden van een band uit Nigeria, waarvan de zanger wel een oogje op ons had. De drempel om hier in ritmisch Afrika te gaan dansen voor een hele community is nogal groot dus wij durfden niet. Maar die vent liet zich niet afpoeieren en voor we het wisten stonden we als de Whitemen met die zanger voor het hele publiek een poging te wagen om het ritme aan te tikken. Hilariteit alom uiteraard, want wat is er grappiger dan een Whiteman die probeert te dansen??? Maar, het moet gezegd worden, we hielden ons goed staande en de zanger heeft zelfs nog ons nummer gevraagd na afloop. Niet gegeven overigens.

De dag erna gingen we bij Vera thuis ontbijten. Ze was zo aardig geweest om haar hele familie ook uit te nodigen en zo kwam het dat we voor het oog van oma, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, zusjes, buren en nog meer onbekenden ons ontbijt zaten te eten. Zij namen uiteraard geen hap en zo werd het weer een heerlijk ongemakkelijke situatie. Duizend foto’s later (wanneer heb je nou een blanke in huis hier in Kameroen? Een typische once in a life time), gingen we naar het zwembad van het plaatselijke vijf sterren hotel waar je in Nederland oprecht nog geen tientje per nacht voor betaalt. Maar goed, ze hadden wel een zwembad. Het voelde weliswaar zelfs een beetje Westers aan, even een verademing! Één blik op het zwembad trok ons echter weer terug de realiteit in, aangezien het eruit zag alsof het gevuld was met melk en de mensen hier niet kunnen zwemmen. Imagine: een druk zwembad, maar niemand in het midden omdat iedereen noodgedwongen aan de kant hangt, sommige droegen zelfs een reddingvest! Als het dan primetime was en iemand een poging tot zwemmen deed, vielen Lou en ik bijna van ons bed van ’t lachen; als je ooit een hond hebt zien zwemmen, denk daar dan een reddingsvest bij en je hebt het plaatje compleet!!

’s Avonds gingen we met Vera haar vriend uit eten die bijna 40 is, maar zij staat op het punt om zijn ‘second wife’ te worden. Meneer heeft al een gezin met twee jonge kinderen, maar is toe aan een fris briesje in z’n leven, polygamie is hier dan ook de normaalste zaak ter wereld, blijkbaar. Nou, kort samengevat; die vriend en daar weer de vriend van waren geen feestneuzen. Lou en ik hebben werkelijk álles uit de kast gehaald om het gesprek gaande te houden, wel zo beleefd dachten wij, maar na bijna drie weken beginnen we te beseffen dat een conversatie tijdens een drankje of diner hier helemaal niet normaal is. Iedereen kijkt maar een beetje voor zich uit, het liefst naar de tv die sowieso ergens in de hoek hangt of staat en doet wat ie moet doen; drinken en eten. Toen ik zonder stof kwam te zitten en ten einde raad probeerde uit te leggen hoe een belbundel in Nederland in elkaar zit (ja je leest het goed en ja ik weet het, ze hebben hier niet eens stromend water), proestte Lou het uit over tafel en dat was wel even het teken dat ik m’n mond moest houden. Noodgedwongen concentreerden wij ons op het eten en dat zo netjes mogelijk. Toen ik nogal trots opkeek van mijn goed afgewerkte en afgekloven kippetje, lag er op de andere borden niks meer, terwijl zij toch ook echt een kip hadden besteld. Toen begon bij mij te dagen waar dat vreemde geluid toch telkens vandaan kwam: ze hadden ook de botten op!!! Nee echt waar, wij bleven er bijna in, maar als je het over je bord leeg eten hebt, kunnen Nederlanders een puntje zuigen aan de mensen hier haha! Ze hebben echt supersterke tanden, maken daarmee ook bierflesjes open (zie foto)!

De dag erna gingen we (weer) naar de kerk en we waren nog geen minuut binnen of Lou en ik bezworen elkaar al fluisterend plechtig dat we nooit nooit nooit meer een kerk binnen zouden gaan hier; het was een drukte van jewelste, iedereen was weer aan het klappen, zingen, naar de hemel aan ’t schreeuwen, verzin iets geks en iemand was ’t daar wel aan het doen. We zijn de moeilijkste niet hoor, maar een vooruitzicht van weer vier uur was nogal heftig na alle indrukken die we al hadden de laatste 24 uur. Maar we kregen de smaak te pakken, want toen de pastor vroeg aan de community om naar de heer te bidden en iedereen weer begon te schreeuwen en huilen met opgeheven handen, dachten Lou en ik: waarom niet? Wij onze handen in de lucht en hebben hardop gebeden naar Onze Lieve Heer om een Big Mac, chocola, een warme douche, een fles koude witte wijn en een pakket sushi met extra soja. Respectloos zou je zeggen, maar ach, ze verstaan geen Nederlands en vonden het maar wat mooi dat we meededen.

Het meest opmerkelijke tafereel van de dienst was toch wel tegen het eind, toen de pastor mensen met problemen persoonlijk ging zegenen. Hij legde een hand op hun voorhoofd en begon dan te blazen. Er stonden telkens twee vrouwen achter degene die gezegend werd, wat wij nogal vreemd vonden, maar na een tijdje werd duidelijk waarom: degene die gezegend wordt, ontvangt via de pastor een signaal van de Heer. Dit heeft zoveel impact, dat de gezegende persoon achterover valt en wordt (daar heb je ze) opgevangen door die vrouwen. Zo kwam het dat een half uur later de hele vloer bezaait lag met huilende, schreeuwende of gewoon half slapende vrouwen. We wisten niet waar we moesten kijken. Toen deze dienst voorbij was, 5 uur later, hebben we 2 keer geluncht bij weer andere mensen in de meest afgelegen dorpjes. Uiteraard waren de omliggende dorpen daar ook bij aanwezig en nadat we ‘grand shopping’ hadden gedaan op de markt, waren we echt doodop en gingen met de bus terug naar Banga Bakundu. Als toetje op ’t weekend zaten we in een bus waar uit het midden rook kwam 10 km voor onze bestemming. Toen moesten Lou en ik toch wel zo hard lachen om alle omstandigheden en alle gebeurtenissen tijdens dit fantastische weekend, dat de chauffeur even verbaasd omkeek en bijna een auto ramde aan de andere kant van de weg. Doen we ook niet meer.

In deze week werd ik een dag weer be-bult wakker (ja dat is een woord vanaf nu). In Buea zijn namelijk geen muggen en het feit wil dat wij in een muggen-disco zitten hier in Banga, dus mijn allergische reactie was weer terug als nooit te voren. Hij is zelfs overgegaan in een infectie, maar heb de adequate behandeling en de bulten verdwijnen als sneeuw voor de zon samen met mn zorgen!!

We zijn ook een dag naar Douala gegaan om een pakket op te halen wat via de zaak van de vader van Lou verstuurd is (Margreet bedankt!), met witte lange broeken voor in het ziekenhuis, nog meer Deet, nog meer Prrrikweg en nog meer drop (ik schat het op 6 kilo). Douala zelf is echt een vreselijk drukke, gevaarlijke en corrupte stad, wij voelden ons hier helemaal niet veilig. Gelukkig waren we met Shabba, onze driver, die beweerde de weg te kennen, die wij vervolgens 3 keer hebben moeten wijzen, maar we voelden ons wel veiliger bij hem. We zijn met z’n tweeën het enige hotel met überhaupt meer dan één ster ingedoken, genaamd Akwa Palace, met hoop op een lunchkaart die maar een beeeeetje in de buurt kwam van iets dat we kennen; daar heb je op een gegeven moment heel veel behoefte aan! Het overtrof echter onze stoutste dromen: een zwembad omgeven door palmbomen en een heerlijk zitje met een nog betere lunchkaart. Wie zijn wij om daar geen lekker wijntje bij te bestellen? Dat is namelijk bijna niet te krijgen en salade ook niet, vandaar dat we ons nogal te goed hebben gedaan aan deze twee delicatessen. 3 uur en een fles wijn later, waggelden we weer helemaal tevreden en opgeladen naar buiten om met Shabba naar een supermarkt (!) te gaan. Onze eerste in 3 weken en überhaupt in Kameroen, joepie! We hebben groots ingeslagen en aangezien iedereen uit het dorp vroeg om wat mee te nemen hebben we ook 50 broodjes gekocht en een aantal cakejes. Moe, maar voldaan door deze fijne dag, hebben we alles uitgeladen en in onze keuken gestouwd. Inmiddels is zeker een kwart weer weggegooid door beesten die het ook wel lekker vinden, een verlopen houdbaarheidsdatum of omdat het gewoon niet te eten is, maar ach, we hebben een superdag gehad!

Halverwege de week lagen we echt voor lijk. We hebben nog wel de ochtend consulten meegedaan, maar zijn daarna (om 11 uur ’s ochtends!), weer gaan slapen; we waren niks waard. De eerste twee weken hebben we nog kunnen teren op onze reserves uit Nederland, maar die zijn nu dan toch echt op… We zorgen goed voor ons zelf, maar soms is het gewoon allemaal heel heftig! Zo heftig dat we de hele avond kruiswoordpuzzels hebben gedaan. En ja, we dragen overdag vanwege de hitte ook geen bh, geen make-up en hebben ons haar in een knot. Het gros van jullie zou ons niet eens herkennen. We zeiden gister zelfs dat we elkaar steeds leuker beginnen te vinden zo zonder al die poespas. Het begint echt uit de hand te lopen.

Donderdag was er een nationale feestdag ter ere van het 50 jarig bestaan van de republiek in Muyuka. Alle kinderen waren vrij en gaven een show weg wat een beetje wat weg had van die scene met al die hyena’s in de grot in de Lion King, zie de foto’s. Op ons kwam ’t nogal luguber over, maar de bevolking was één en al euforie. Aangezien alle dorpsscholen en streekscholen op deze locatie waren, werden wij weer als een algemene attractie beschouwd en werden er – voor de verandering – eens een keer foto’s van óns gemaakt. We zijn nu echt klaar met het woord Whiteman en zeggen weleens – op aanraden van Jan – ‘Goodmorning Blackman!’ terug. Kan heel helend werken.

Dit weekend gaan we naar Limbe naar het strand!! Heel veel dank voor alle leuke reacties, daar putten we veel kracht en liefde uit!!

Hele dikke zoen uit Kameroen!!